Κατανοώ ότι είναι λογικό τα μυαλά κάποιων στο ΠΑΣΟΚ να έχουν πάρει αέρα. Εκεί που τους είχαν διαγράψει από τον πολιτικό χάρτη, διαπιστώνουν ότι είναι ακόμη ζωντανοί και αυτό τους κάνει πιθανότατα να χάνουν το μέτρο και να ξεχνούν τι έχει συμβεί στον τόπο από το 2010 και έπειτα. Και, κυρίως, το τι τους έσερνε ο Αλέξης Τσίπρας και το όλον του ΣΥΡΙΖΑ. Λησμόνησαν ότι οι άνθρωποι του πρώην πρωθυπουργού και πρώην αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ δεν τους άφηναν σε χλωρό κλαρί και τους κυνηγούσαν ως «γερμανοτσολιάδες» και «νενέκους», που έλεγε και ο μακαρίτης Ευάγγελος Γιαννόπουλος. Και μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να χαριεντίζεται, μια και η φράση είναι του συρμού, με τον Αλέξη Τσίπρα, που τον έλεγε Πινοσέτ, αλλά κάποιοι δεν μπορούν και δεν πρέπει να παραδοθούν τόσο εύκολα στη σαγήνη των «ορφανών» του «Αλέξη». Διότι διαπιστώνω ότι ήδη, βλέποντας τα αδιέξοδα του χώρου τους κι έχοντας γευτεί τα καλά της εξουσίας, αρχίζουν να ρίχνουν γέφυρες στους έχοντες κοντή μνήμη «συντρόφους» της Χαριλάου Τρικούπη.
Και εδώ θα μου πείτε τίποτε το κακό, καθώς κάπως έτσι άδειασε το 2015 το ΠΑΣΟΚ και γέμισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κακό όμως είναι ότι τα «ορφανά» της Κουμουνδούρου δεν αναζητούν μόνο «πατερούλη» στη Χαριλάου Τρικούπη. Μπορεί ο Νίκος Ανδρουλάκης, «μεθυσμένος» από τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, να νιώθει παντοδύναμος και έτοιμος να τα αγκαλιάσει διαγράφοντας το παρελθόν, αλλά κίνδυνος για εκείνον είναι ότι βλέπει το «τυρί» των ποσοστών, αλλά δεν βλέπει τη φάκα. Και εκεί που κέρδισε το εσωκομματικό παιχνίδι στις κάλπες, στο τέλος της ημέρας να βρεθεί όμηρος των «ορφανών» του Τσίπρα, που θέλουν έναν πράσινο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή είναι η φάκα του «όχι» σε όλα και κυρίως στην κοινή λογική.
