Τελικά, τα όσα συνέβησαν στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Το κόμμα που ήταν γέννημα θρέμμα των μνημονίων, όπως προέβλεπαν, ήταν θέμα χρόνου να κλείσει τον κύκλο του, μετά την επιστροφή της ελληνικής κοινωνίας στην κανονικότητα. Και αυτό γιατί από τη μια ο πρώην πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, και από την άλλη οι επίγονοί του δεν κατάλαβαν ότι, για να επιβιώσουν πολιτικά, έπρεπε να γίνουν ένα κανονικό κόμμα.
Αντί γι’ αυτό, επέλεξαν να συνεχίσουν με τις ίδιες λογικές. Με τον ίδιο τοξικό λόγο και πιστεύοντας ότι με κραυγές και ψιθύρους θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην εξουσία τάζοντας τα πάντα στους πάντες. Λες και ο χρόνος είχε σταματήσει στο περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Τα αποτελέσματα γνωστά. Και τα όσα συνέβησαν στο Συνέδριο-παρωδία απλά ήρθαν και έβαλαν τη σφραγίδα του τέλους μιας ολόκληρης εποχής που ξεκίνησε το 2015.
Τα όσα ειπώθηκαν όλη αυτήν την περίοδο της έκπτωσης από τον θώκο του Στέφανου Κασσελάκη, σηματοδοτούν όχι μόνο το πολιτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίσαμε, αλλά την ηθική απαξίωση που χρησιμοποιούσε στην προμετωπίδα της για χρόνια η Αριστερά. Τα όσα είπε ο ένας για τον άλλο και τα όσα θα συνεχίσουν να λένε, τράβηξαν απλά την κουρτίνα, και έφεραν στο φως όσα κρυβόντουσαν επιμελώς.
Η επόμενη μέρα στην Κουμουνδούρου και στο «κόμμα» του Στέφανου Κασσελάκη θα ενδιαφέρει όλο και περισσότερο έναν μικρόκοσμο, ξεκομμένο από την κοινωνία και τα προβλήματά της.
Γι’ αυτό και κανείς πλέον δεν θα κλαίει για την Κουμουνδούρου ή την Πειραιώς του Κασσελάκη. Είναι απλά πολύ αργά για δάκρυα για την Αριστερά.
