Εκρηκτικές διαστάσεις ρατσιστικών συμπεριφορών και ρητορικής μίσους, με βασικό μέτωπο τον αντισημιτισμό, καταγράφονται στην Ευρώπη. Και ενώ ιστορικά ο αντισημιτισμός ήταν… προνόμιο της ακροδεξιάς κοσμοθεωρίας, στο όνομα της ομοιομορφίας ενός έθνους, ενός χρώματος, μιας θρησκείας, με εκφραστή τον Φύρερ, στις μέρες μας φανατίζει και την Αριστερά.
Οι βίαιεςεικόνες που καταγράφηκαν στο Αμστερνταμ εναντίον Ισραηλινών οπαδών της Μακάμπι σόκαραν. Αν και υπάρχουν μαρτυρίες ότι εκείνοι που πρώτοι προκάλεσαν κάποια επεισόδια, αυτό σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τη βία εναντίον τους, ενώ η ανασφάλεια που νιώθουν οι Ισραηλινοί της Ευρώπης τούς κάνουν να θέλουν να επιστρέψουν, παρά την εμπόλεμη κατάσταση στην περιοχή.
Αναγνωρίζοντας το πρόβλημα, η Κομισιόν είχε παρουσιάσει πριν από τρία χρόνια την πρώτη στρατηγική της ΕΕ κατά του αντισημιτισμού στην Ευρώπη. Η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, ωστόσο, έδρασε καταλυτικά στην έξαρση των επιθέσεων σε σχολεία και συναγωγές, στους δρόμους και στα γήπεδα.
«Βρίσκομαι σε συνεχή επαφή με τις εβραϊκές κοινότητες στην Ευρώπη με τους ηγέτες τους. Εχω επισκεφθεί εκτενώς όλη την Ευρώπη και πέρα από την Ευρώπη. Και ξέρω ότι πολλοί απ’ αυτούς αισθάνονται απειλή και ανησυχία», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μαργαρίτης Σχοινάς.
Με άλλοθι την αλληλεγγύη
Και ενώ η ακροδεξιά ρητορική γαλούχησε το μίσος και τον φανατισμό κατά του Ισραήλ, στην άκρα Αριστερά τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ασχέτως αν και σε αυτόν τον χώρο η βία γίνεται το όχημα για την επίτευξη των πολιτικών σκοπών που έχει θέσει.
Έτσι, εμβόλιμα στις υποσχέσεις για αδελφοσύνη των λαών, ανεξιθρησκία και ενίσχυση των πληβείων θέριεψε ο σπόρος της ταξικής πάλης, με τους αδύναμους –που στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής θεωρούνται οι Παλαιστίνιοι– να πρέπει να επικρατήσουν των ισχυρών – δηλαδή του Ισραήλ. Κι αυτό το... γινάτι της Αριστεράς γίνεται ένα ακόμη καταφύγιο στον αντισημιτισμό.
Πλέον, σε όλες τις δυτικές κοινωνίες γίνονται κατά καιρούς πολυάριθμες εκδηλώσεις μίσους εναντίον των Εβραίων. Το σύνθημα «From the river to the sea» (Από τον Ιορδάνη ποταμό έως τη Μεσόγειο) ξυπνάει μνήμες του ναζιστικού Judenrein, καθώς το ζητούμενο δεν είναι η ανεξαρτησία της Παλαιστίνης, αλλά η απαλλαγή της από τους Εβραίους. Η ιουδαιοφοβία και η εκκαθάριση. Ο αντισιωνισμός στον αραβομουσουλμανικό κόσμο γιγαντώνεται και μεταξύ των αριστερών δεν περιορίζεται στην κριτική των πολιτικών που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις του Ισραήλ, με αποτέλεσμα οι Εβραίοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες και πολιτικοί που ζουν στη Δύση, να δαιμονοποιούνται.
Με μοχλό το Παλαιστινιακό, ο ακροδεξιός αντισημιτισμός αντικαθίσταται από τον απο-φυλετικοποιημένο αντισιωνισμό και η άκρα Αριστερά γίνεται συνοδοιπόρος του γενοκτονικού ριζοσπαστικού ισλαμισμού. Το αποτέλεσμα ήταν η εμφάνιση ενός ρατσισμού, το ίδιο επικίνδυνου με εκείνον που γνώρισε ο 20ός αιώνας. Το παράδοξο είναι ότι ο ρατσισμός κατά των Ισραηλινών, οι εκφραστές του οποίου κατασκευάζουν άλλοθι των θέσεών τους με την εναντίωση στα δεινά που προξένησε στην υπόλοιπη ανθρωπότητα η αποικιοκρατική ρατσιστική Δύση –μέρος της οποίας είναι και το Ισραήλ– διαδίδεται ως αντιρατσισμός. Ο εξ αριστερών αντισιωνισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο αντιδυτικιστικό, μετααποικιακό, αποικιοαποδομητικό κίνημα που γεννήθηκε από τη συνάντηση με την πάλαι ποτέ σοβιετική ρητορική, ενάντια στο ιμπεριαλιστικό Ισραήλ και τους πλουτοκράτες σιωνιστές, οι οποίοι διαφεντεύουν την Αμερική, στη woke εκδοχή της πάλης μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων…
Χειροκροτητές αγιατολάδων
Ο αντισημιτισμός υπήρξε ένα από τα υλικά του δόγματος του λαϊκισμού, που γαλούχησε με αριστερίστικες πεποιθήσεις τις «γενιές της Μεταπολίτευσης». Ειδικά όταν επικράτησε ο εναγκαλισμός του ελληνικού κράτους με τα καθεστώτα του αραβικού κόσμου. Ηταν εκείνα τα χρόνια στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου όπου μεταξύ των τάσεων ήταν και η ομάδα των «Μπααθιστών». Τότε που κάποιοι πίστευαν ότι το καθεστώς Καντάφι στη Λιβύη παρέπεμπε στις αρχές και τις αξίες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας του Περικλή. Τότε που ο αραβικός κόσμος εκπροσωπούσε την αντίσταση κατά της Δύσης, μέχρι να αποκαλυφθεί ο βαθύς χειμώνας της ριζοσπαστικοποίησης του Ισλάμ από τα τεκταινόμενα της «Αραβικής Ανοιξης».
Κάπως έτσι, η τότε Κεντροαριστερά υποκλίθηκε στην Πλατεία Ταχρίρ, και στη χώρα μας κάποιοι θέλησαν να τη μεταφέρουν έως το Σύνταγμα. Οι αριστεροί της εποχής έγιναν χειροκροτητές της ενίσχυσης των αραβικών πληθυσμών και της επικράτησης της «γης των κολασμένων». Χειροκροτητές για την πτώση του σάχη τη δεκαετία του ’70 και την επιβολή στο Ιράν του φανατικού καθεστώτος των αγιατολάδων.
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει εκφρασμένος αντισημιτισμός. Από τους νεοναζί, τους παλαιοημερολογίτες, τα θρησκευτικά «σκοτάδια», το ΚΚΕ που δεν ανεχόταν τη σημαία του Ισραήλ στην πρόσοψη του Κοινοβουλίου, μέχρι τους... ανεγκέφαλους που βεβηλώνουν εβραϊκά νεκροταφεία, τη δήθεν παρέμβαση στο «Μπαράκι του Βασίλη» στη Διδότου λόγω της συνεργασίας του με τουριστικά γραφεία και γκρουπ Ισραηλινών-σιωνιστών δολοφόνων – όπως τους αποκαλούν– του παλαιστινιακού λαού.
