Στη σκιά του πολέμου στη Μέση Ανατολή, οι αφίσες και τα συνθήματα έχουν κατακλύσει την Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις. Το αίτημα παρουσιάζεται μάλιστα ως πάνδημο και είναι ένα: «Εξω η Ελλάδα από τον πόλεμο»! Μια στιγμή όμως, για ποιον πόλεμο μιλάμε;
Γράφει η Έρση Παπαδάκη
Σε ποιον πόλεμο μπήκε η Ελλάδα και τούτο δεν έχει ανακοινωθεί; Με ποιον τρόπο συμμετέχει στις εχθροπραξίες και για ποιον λόγο θα πρέπει όλοι να σηκωθούμε και να βγούμε στους δρόμους, για να ζητήσουμε από την κυβέρνηση να σταματήσει να συμμετέχει στις εχθροπραξίες στη Μέση Ανατολή;
Ολα αυτά θα ήταν βέβαια αστεία, εάν δεν ήταν τόσο σοβαρά. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορεί να επικαλεστεί κανείς άγνοια ούτε να αποδεχτεί πως είναι η περίφημη δύναμη της συνήθειας που ωθεί τις διάφορες αριστερές οργανώσεις και σωματεία στους δρόμους με αυτό το αίτημα.
Πόσες φορές άλλωστε έχουμε δει και στο παρελθόν πορείες και διαδηλώσεις στον ίδιο τόνο και με τα ίδια συνθήματα; Οι περισσότεροι μάλιστα έχουμε πάντοτε στο μυαλό το άλλο αίτημα: αυτό του ΚΚΕ και ακροαριστερών οργανώσεων για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ.
Είναι όμως εντυπωσιακό, αν μη τι άλλο, πως τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή η Ελλάδα ούτε συμμετέχει σε κάποιο πόλεμο ούτε έχει πρόθεση να μπει στον πόλεμο που εξελίσσεται ανάμεσα στο Ιράν και το Ισραήλ. Το ξεκαθάρισε άλλωστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε δηλώσεις του και βέβαια είναι ο πλέον αρμόδιος για να πάρει μια τέτοια θέση, αλλά αυτό φαίνεται ότι δεν συγκινεί διόλου τους διαδηλωτές. Οι οποίοι με τον ίδιο μονότονο τρόπο μιλούν για «ιμπεριαλιστικό πόλεμο» όπως σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, αδυνατώντας ωστόσο να κατανοήσουν τι πραγματικά σημαίνει αυτό. Διότι ουδεμία σχέση έχει ο κατ’ αυτούς «αμερικανικός ιμπεριαλισμός» ή ο ιμπεριαλισμός του ΝΑΤΟ με τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή, αλλά αυτό φαίνεται πως δεν έχει κάποια αξία για τους μονίμως διαμαρτυρόμενους…
Μιλούν επίσης για «πολεμοκάπηλα σχέδια ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ» και χαρακτηρίζουν αδιακρίτως ως «κράτος-δολοφόνο» το Ισραήλ, ζητώντας μάλιστα «να μη γίνει το λιμάνι του Πειραιά ορμητήριο πολεμικών πλοίων με στόχο τα κορμιά αθώων». Τι εννοούν ακριβώς;
Οχι βέβαια ότι πολεμικά πλοία των ΗΠΑ και της ΕΕ που θα φύγουν από τον Πειραιά θα συμμετάσχουν σε επιχειρήσεις κατά του Ιράν, αλλά ότι «θα πρέπει να γυρίσουν πίσω τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού που βρίσκονται σε αποστολές και να μην αποπλεύσει κανένα άλλο από τον ναύσταθμο της Σαλαμίνας για να συμμετέχει στους πολεμικούς σχεδιασμούς τους». Και όμως, κανένα από τα πλοία του Πολεμικού μας Ναυτικού δεν συμμετέχει σε κάποια από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή, αλλά αυτό φαίνεται πως είναι μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια που κηλιδώνει την αλήθεια των αριστερών διαδηλωτών – αυτή την αλήθεια που βλέπουν και υποστηρίζουν οι ίδιοι και μόνο…
Η σύγχυση εξάλλου επιτείνεται από το γεγονός ότι αν και μιλάμε για τον πόλεμο ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν, όλοι αυτοί οι διαδηλωτές ρίχνουν μέσα σ’ αυτόν τον χυλό και την Παλαιστίνη και εκφράζουν –όπως λένε– την αλληλεγγύη τους προς τον παλαιστινιακό λαό «και σε όλους τους λαούς που βιώνουν τη βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστών».
Διότι, όπως επίσης λένε, στόχος του Ισραήλ και των ΗΠΑ ή των λοιπών «ιμπεριαλιστικών δυνάμεων» είναι «να ξαναμοιράσουν τη γη και να χαράξουν με το αίμα των λαών τα σύνορα». Σε κάθε περίπτωση, η λεγόμενη «επαναστατική γυμναστική» συχνά δεν βλάπτει. Αρκεί όμως να βασίζεται σε κάποια σημεία και να δικαιολογείται και να μην είναι απλώς… μονότονη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων.
