Χθες, στη Βουλή, ο Νίκος Ανδρουλάκης αποφάσισε να χαρίσει στους γείτονες το ωραιότερο δώρο που θα μπορούσαν να περιμένουν. Όχι, δεν πρόκειται για κάποια πρωτοβουλία ειρήνης, αλλά για δηλώσεις που ήδη φιγουράρουν στα πρωτοσέλιδα της Hurriyet και της Aksam. Οι Τούρκοι πανηγυρίζουν, κι αυτό τα λέει όλα. Όταν οι λέξεις σου μεταφράζονται στα τουρκικά ως επιβεβαίωση αδυναμίας της χώρας σου, κάτι έχει πάει πολύ στραβά.
Ο Ανδρουλάκης επέλεξε να πει πως «η Ελλάδα έγινε ντεκόρ του Τραμπ» και πως «ο Ερντογάν βγήκε κερδισμένος». Είτε το ήθελε είτε όχι, η δήλωση αυτή δεν ακούστηκε ως αντιπολιτευτική κριτική, αλλά ως επικοινωνιακή νίκη της Άγκυρας. Την ώρα που η ελληνική διπλωματία προσπαθεί να κρατήσει τη χώρα όρθια ανάμεσα σε Ουάσιγκτον και Άγκυρα, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ένιωσε την ανάγκη να υπονομεύσει το μόνο πράγμα που διαθέτει σταθερά η Ελλάδα: το κύρος της.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ανδρουλάκης δείχνει πολιτική ανωριμότητα. Είναι, όμως, ίσως η πιο χαρακτηριστική. Η ευκολία με την οποία αναπαράγει τα επιχειρήματα της τουρκικής ρητορικής δείχνει έναν πολιτικό που δεν έχει αντιληφθεί το βάρος του λόγου του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανεύθυνο από έναν Έλληνα πολιτικό που χαρίζει τίτλους στην τουρκική προπαγάνδα.
Ο Ανδρουλάκης φαίνεται να πιστεύει ότι η Ελλάδα πρέπει να ζητά συγγνώμη για τις διεθνείς της σχέσεις, να σκύβει το κεφάλι και να απολογείται. Μόνο που η εξωτερική πολιτική δεν είναι συνέδριο του κόμματός του. Είναι ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας. Και αυτή δεν προσφέρεται ως αντιπολιτευτικό επιχείρημα.
Αν πίστευε ότι με μια φράση θα δείξει θάρρος, το μόνο που πέτυχε είναι να δείξει αστοχία. Γιατί θάρρος δεν είναι να μιλάς για «ντεκόρ». Θάρρος είναι να στέκεσαι δίπλα στη χώρα σου, ακόμη κι όταν δεν σε βολεύει πολιτικά.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν κέρδισε πόντους στην Αθήνα. Τους κέρδισε στην Άγκυρα. Κι αυτό, για έναν Έλληνα πολιτικό, είναι η πιο θλιβερή επιτυχία που μπορεί να πετύχει.
