Ο Αλέξης Τσίπρας, ο άνθρωπος που πήρε έναν Συνασπισμό στο 3% και τον έκανε κυβέρνηση, φαίνεται πως δεν άντεξε άλλο την ίδια του τη δημιουργία. Παραιτήθηκε από βουλευτής, λες και το πρόβλημα ήταν η έδρα και όχι ο καθρέφτης. Γιατί αν κάτι κατάφερε στα δεκαπέντε αυτά χρόνια, είναι να αποδείξει ότι η Αριστερά όχι μόνο δεν μπορεί να κυβερνά - αλλά ούτε και να συνυπάρχει.
Επτά διασπάσεις μετράει το κοντέρ: Λαϊκή Ενότητα, ΜέΡΑ25, Πλεύση Ελευθερίας, Κόσμος, Νέα Αριστερά, Κίνημα Δημοκρατίας και ποιος ξέρει ποιο θα ’ναι το επόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε το πιο φιλόδοξο πολιτικό εργαστήριο μετά το 1974, μόνο που στο τέλος εξερράγη στο πρόσωπο του ίδιου του ερευνητή.
Και τώρα, ο Τσίπρας ετοιμάζει νέο κόμμα. Με ποιους; Με τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που είχε και πριν. Εκείνους που άλλοτε ήταν η «ομάδα Μαξίμου», οι «σύντροφοι», οι «εγγυητές της ενότητας» , μέχρι να γίνουν μέρος του προβλήματος. Είναι σαν να φτιάχνεις καινούργιο λογότυπο σε εταιρεία που έχει ήδη κλείσει: αλλάζεις τα γράμματα, κρατάς τα χρέη.
Το «νέο ξεκίνημα» του Τσίπρα μοιάζει περισσότερο με επανάληψη παλιάς παράστασης, όπου οι ηθοποιοί γερνούν αλλά παίζουν τον ίδιο ρόλο. Δεν υπάρχει πια αφήγηση, μόνο συνήθεια. Και μια παράξενη βεβαιότητα πως, ό,τι κι αν γίνει, ο ίδιος θα βρίσκεται πάλι στο κέντρο του σκηνικού, ακόμη κι αν γύρω του έχουν μείνει μόνο συντρίμια και σκιές.
Η παραίτησή του δεν είναι πράξη αναστοχασμού. Είναι μια τελευταία προσπάθεια να παραμείνει σχετικός. Ο Τσίπρας δεν αποχωρεί για να δώσει χώρο - αποχωρεί για να δημιουργήσει νέο χώρο γύρω του. Όπως πάντα.
Ίσως τελικά αυτή να είναι η πραγματική διάσπαση του ατόμου: όχι της Αριστεράς, αλλά του ίδιου του Τσίπρα. Του πολιτικού που διαλύει ό,τι χτίζει για να έχει ξανά κάτι να σώσει.
