Πάλι τα ίδια. Κάθε φορά που η κυβέρνηση φέρνει μια μεταρρύθμιση στην εργασία, η αντιπολίτευση σηκώνει παντιέρα κινδύνου. «Έρχεται ο εργασιακός μεσαίωνας», «καταργείται το 8ωρο», «τέλος το πενθήμερο». Τα έχουμε ακούσει όλα. Πέρσι έλεγαν ότι δήθεν θα δουλεύουμε έξι μέρες την εβδομάδα και θα κοιμόμαστε στο γραφείο. Σήμερα, το ίδιο έργο ξανά – αυτή τη φορά για το 13ωρο. Μόνο που η πραγματικότητα, όπως συνήθως, τους διαψεύδει.
Το νέο νομοσχέδιο δεν καταργεί κανένα δικαίωμα. Αντίθετα, κάνει την καθημερινότητα πιο εύκολη για όλους: ψηφιακές προσλήψεις και αποχωρήσεις, τετραήμερη εργασία για όσους το επιθυμούν, περισσότερη ευελιξία για γονείς, αλλά και ξεκάθαρη προστασία από καταχρηστικές μειώσεις μισθών. Το 8ωρο παραμένει, οι υπερωρίες πληρώνονται κανονικά, και η ψηφιακή κάρτα βάζει τέλος στη μαύρη εργασία.
Αυτό που ενοχλεί τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το περιεχόμενο του νόμου, αλλά το γεγονός ότι τον στηρίζουν τα νούμερα. Η ανεργία έχει πέσει στο 8%, το χαμηλότερο επίπεδο εδώ και δεκαπέντε χρόνια, και οι αδήλωτες υπερωρίες έχουν μειωθεί χάρη στην τεχνολογία. Όλα αυτά δεν ταιριάζουν καθόλου με το αφήγημα της «εργασιακής κόλασης».
Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει την ονομαστική ψηφοφορία που ζήτησε η Νέα Δημοκρατία. Ξέρει ότι αν μπει σε γραμμή-γραμμή ψήφιση, θα αναγκαστεί να υπερψηφίσει τα περισσότερα άρθρα. Πώς να πεις «όχι» στην αύξηση της άδειας μητρότητας ή στην προστασία των αποδοχών; Είναι πιο εύκολο να μείνεις στο γενικό «όχι σε όλα» και να φωνάζεις για μεσαίωνες.
Η αλήθεια είναι ότι ο μόνος μεσαίωνας που βλέπουμε, είναι στην πολιτική σκέψη όσων δεν μπορούν να δεχτούν πως η αγορά εργασίας αλλάζει. Με δικλείδες, με διαφάνεια, με τεχνολογία. Η χώρα δεν γυρίζει πίσω, όσο κι αν κάποιοι το εύχονται. Γιατί ο σύγχρονος εργαζόμενος δεν θέλει συνθήματα· θέλει ασφάλεια, ευελιξία και δουλειά με αξιοπρέπεια.
