Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν –όπως πάντα– λαλίστατος. Μιλούσε για «διαφάνεια», «θεσμούς» και «αξιοκρατία». Κατήγγειλε, με ύφος εισαγγελέα, την κυβέρνηση για κάθε υπόνοια σκιών. Όμως, από τη στιγμή που το νήμα άρχισε να αγγίζει το ίδιο του το κόμμα, ξαφνικά έπεσε σιωπή. Από εκείνον που είχε πάντα πρόχειρη μια δήλωση, τώρα δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος.
Ο λόγος; Ο Νίκος Μπουνάκης, αναπληρωτής στον Τομέα Αγροτικής Ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ και άνθρωπος του στενού κύκλου Ανδρουλάκη στην Κρήτη, βρίσκεται στο επίκεντρο της υπόθεσης με τις δηλώσεις δημόσιων εκτάσεων στη λίμνη Κάρλα. Ένας κομματικός που δεν είναι τυχαίος, αλλά πρόσωπο εμπιστοσύνης του προέδρου. Και κάπου εκεί, ο Ανδρουλάκης… εξαφανίστηκε.
Ο πολιτικός που ζητούσε παραιτήσεις υπουργών «για ψύλλου πήδημα», τώρα κρύβεται πίσω από τη σιωπή. Ο άνθρωπος που είχε αναγάγει την ηθική σε παντιέρα, δείχνει να παθαίνει αμνησία όταν το πρόβλημα χτυπά τη δική του πόρτα. Ούτε δήλωση, ούτε ανάληψη ευθύνης, ούτε καν μια λέξη για παραίτηση.
Και όμως, η εικόνα αυτή είναι αποκαλυπτική. Ο Ανδρουλάκης ήθελε να εμφανιστεί ως η «καθαρή φωνή» της πολιτικής. Τελικά αποδεικνύεται ότι η φωνή του ακούγεται μόνο όταν δεν κινδυνεύει ο ίδιος. Στην Κρήτη του, εκεί όπου οι γνωστοί και φίλοι έχουν λόγο σε κάθε «τακτοποίηση», η διαφάνεια μάλλον παίρνει αναρρωτική άδεια.
Αν ήθελε να δείξει συνέπεια, θα είχε ήδη απαιτήσει παραιτήσεις και εξηγήσεις. Αντί γι’ αυτό, σιωπή. Μια σιωπή που λέει περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να πει ο ίδιος. Γιατί, τελικά, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν χάθηκε μόνο πολιτικά. Χάθηκε –και μάλιστα θεαματικά– μέσα στη λίμνη Κάρλα των δικών του αντιφάσεων.
