Μέσα σε διάστημα 15 ημερών ο Αντώνης Σαμαράς «χτύπησε» για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν με τη συνέντευξή του στην «Καθημερινή», μέσω της οποίας ζήτησε να μην επισκεφθεί τη χώρα μας ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (ενώ ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς τον υποδεχόταν κανονικά!) και η δεύτερη με τη δημόσια διαφωνία του για την τροπολογία Καιρίδη.
Ο Αντώνης Σαμαράς ως πρώην πρωθυπουργός έχει δικαίωμα να εκφράζει την άποψή του. Η ιδιότητά του του επιτρέπει να μπορεί να μιλάει με το ειδικό πολιτικό βάρος που διαθέτει και το κυριότερο ως πρώην πρωθυπουργός και ως πρώην πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας «δικαιούται» να διαφοροποιείται, αρκεί η διαφορετική άποψη να μη δημιουργεί πρόβλημα στη συνοχή της κυβέρνησης και στην πορεία προς τις μεταρρυθμίσεις.
Κατά συνέπεια, μάλλον αναμενόμενη υπήρξε η αντίδρασή του. Το μεταναστευτικό είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα. Και, πλέον, ενοχλεί όχι μόνο ακραίους όπως πριν από πολλά χρόνια, αλλά οριζόντια τους πολίτες από την Αριστερά έως τη Δεξιά. Μια ματιά στις χώρες της Ευρώπης, στον τρόπο που το αντιμετωπίζουν οι πολίτες και στην άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων θα μας πείσει γι’ αυτό.
Ομως στην πραγματικότητα χρειάζονται σύνεση και ρεαλισμός. Η κυβέρνηση έχει επιτυχίες στο μεταναστευτικό. Με τη διαφορετική πολιτική από τον ΣΥΡΙΖΑ και με την επιτήρηση συνόρων –χερσαίων και θαλάσσιων–, κάτι που έφερε σημαντική μείωση στις ροές. Επίσης διαφοροποιήθηκε το σύστημα εξέτασης αιτήσεων ασύλου και οι διαδικασίες τρέχουν πολύ πιο γρήγορα. Ετσι, χιλιάδες μετανάστες έφυγαν για τη Βόρεια Ευρώπη. Οι καταυλισμοί της ντροπής σε νησιά και ενδοχώρα άδειασαν και επί διακυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη δεν υπήρξαν νέα Μόρια και νέα Ειδομένη.
Αυτά τα ξέρει ο Αντώνης Σαμαράς. Οπως ξέρει ότι στην ουσία από ό,τι ίσχυε έως σήμερα το μόνο που αλλάζει είναι ότι ο μετανάστης μπορεί να κάνει αίτηση για άδεια παραμονής για να εργαστεί, εφόσον βρίσκεται εδώ και τρία αντί για επτά χρόνια στην Ελλάδα. Και αυτό αφορά περίπου 28.000 μετανάστες. Οχι παραπάνω...
Κατά συνέπεια, να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε για να καταλάβουμε τι θέλει τελικά ο Αντώνης Σαμαράς. Να εργάζονται παράνομα και με αδήλωτα λεφτά οι μετανάστες στα χωράφια, στις οικοδομές και σε άλλες δουλειές ή να δουλεύουν νόμιμα, με φόρους και εισφορές και να έχουν ονομαστικούς τραπεζικούς λογαριασμούς; Επί της ουσίας να ξέρουμε δηλαδή πόσοι βρίσκονται στη χώρα μας και να προσφέρουν με τους φόρους τους στα δημόσια έσοδα της χώρας.
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει μεγάλη εμπειρία για να τα ξέρει όλα αυτά. Αποκλείεται να μην είχε καταλάβει τι περιείχε η τροπολογία και αποκλείεται να μην είχε καταλάβει τις προθέσεις της κυβέρνησης με τους μετανάστες και την αδήλωτη εργασία. Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί δημοσιοποίησε τη διαφωνία του και το κυριότερο γιατί ζήτησε να αποσυρθεί η τροπολογία. Γιατί δηλαδή δεν έμεινε στην καταψήφιση και ζήτησε την απόσυρση της τροπολογίας;
Σε αυτό δεν μπορώ να απαντήσω εγώ και κανένας άλλος πλην του πρώην πρωθυπουργού. Ο Αντώνης Σαμαράς ξέρει καλύτερα τις προθέσεις του και κάποια στιγμή να μας τις εξηγήσει. Εάν διαφωνεί στα βασικά με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει συγκεκριμένες επιλογές. Είτε να αποχωρήσει από την κυβερνητική πλειοψηφία είτε να παραιτηθεί από βουλευτής. Αλλο είναι να υπάρχει μια και μοναδική διαφωνία και άλλο να διαφωνεί στα βασικά ζητήματα πολιτικής της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Αλλωστε ο ίδιος με αυτό το κόμμα εκλέχθηκε και αυτό το κόμμα υπηρέτησε ως πρόεδρος της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ας σκεφτεί λοιπόν την πολιτική ζημιά που δημιουργεί σε μια περίοδο που οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, σε μια περίοδο που αξιόπιστη αντιπολίτευση δεν υπάρχει. Χρόνια πολλά για τις ημέρες αυτές και καλή εβδομάδα...
