Η δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη ότι «το Κίνημα Δημοκρατίας είναι ανοιχτό στον Αλέξη Τσίπρα» θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί σενάριο τηλεοπτικής σειράς. Διότι, πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς τη σκηνή όπου ο άνθρωπος που εδώ και μήνες καταγγέλλει τον Τσίπρα ως ενορχηστρωτή του «πραξικοπήματος» που τον ανέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα του ανοίγει την πόρτα — και μάλιστα με το χαμόγελο του παρουσιαστή που μόλις ανακοίνωσε τον επόμενο καλεσμένο του;
Ο Κασσελάκης, που εμφανίστηκε ως «ανατροπή του παλιού», τώρα κάνει πολιτικό κάστινγκ... επανασύνδεσης με το ίδιο το σύστημα που ο ίδιος κατακεραύνωνε. Κι αν αυτό δεν είναι η απόλυτη επιβεβαίωση του πολιτικού ρηχού λαϊκισμού που διακατέχει τον «Στέφανος», τότε τι είναι; Από τις καταγγελίες για υπόγειες μηχανορραφίες, περάσαμε στα χαμόγελα και τα «όλοι χωράμε» — μια θεαματική μετάβαση από την «επαναστατική» ρητορική στην τηλεοπτική... σαπουνόπερα.
Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα, ο ρόλος του μοιάζει γνωστός: ο «παλιός ήρωας» που εμφανίζεται ξανά στην τελευταία σεζόν, για να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού. Ο άνθρωπος που υποσχέθηκε «ελπίδα» και παρέδωσε μνημόνια, τώρα προβάλλεται ως αυτόν που έρχεται να αναγεννήσει την Κεντροαριστερά, να δημιουργήσει ένα νέο κόμμα, να υπερβεί τους πάντες και να γίνει τι; Πρωθυπουργός; Ο άνθρωπος που δέχτηκε απανωτές ήττες από τον Μητσοτάκη, έρχεται τώρα να τον κερδίσει; Οκαυ, ο καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο... Ποιοι είμαστε εμείς για να το χαλάσουμε. Θα απαντήσουν οι πολίτες ηχηρά όταν έρθει η ώρα.
Anyway, η Αριστερά στην Ελλάδα δείχνει πλέον να μην αναζητά ιδέες, αλλά... τηλεθέαση. Δεν συζητά για κοινωνική δικαιοσύνη ή μεταρρυθμίσεις αλλά μετράει likes, views και followers.
Μια ατελείωτη, με χιλιάδες επεισόδια σαπουνόπερα. Ο θυμωμένος Ανδρουλάκης που τρέχει μόνος του και βγαίνει δεύτερος, η Ζωή που εκμεταλλεύεται τον ανθρώπινο πόνο για κάνα 2 μονάδες, ο κολλημένος Κουτσούμπας, ο επαναστάτης με Louis Vuitton Κασσελάκης που καλεί τον «εχθρό» Τσίπρα στο κόμμα του. Και ο Αλέξης, που τι να πρωτοπείς γι' αυτόν... Πραγματική σαπουνόπερα...
Η Αριστερά που κάποτε ενέπνεε, σήμερα θυμίζει ριάλιτι πολιτικής επιβίωσης. Και το χειρότερο; Όλο και λιγότεροι γελούν πια με αυτό...
