«Αντικειμενικά θα σας έλεγα, ότι αυτός τον οποίον ενδεχομένως να αναζητάμε, παίζει να είναι ο Τσίπρας. Είχε ένα τεράστιο εκτόπισμα (...) δεν είναι μόνο ότι ήταν πρωθυπουργός, είναι ένας εμβληματικός ηγέτης της Αριστεράς, διαχρονικά. Από εκεί και πέρα όμως, δε νομίζω ότι το πρόβλημα είναι αυτό. Αυτό μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Το ότι είμαστε στόκοι και δεν το αντιμετωπίζουμε - το λέω γενικά για τα κόμματα, γιατί ο Φάμελλος έχει κάνει καλέσματα τέτοια, ξεκάθαρα, αλλά δυστυχώς, βρίσκει κλειστές πόρτες».
Τάδε έφη Έλενα Ακρίτα σε πρόσφατη συνέντευξή της (Action24, 08.10.2025). Και έχει απόλυτο δίκιο, αν και θα προσέθετα ότι πρόκειται για ιδεοληπτικούς στόκους και όχι για απλούς στόκους του εμπορίου.
Πάνω – κάτω τα ίδια είπε και ο Πάνος Καμμένος (Alpha, 09.10.2025): «Επειδή τους έζησα, το θέμα της Αριστεράς είναι ιδιαίτερο. Αν κάτσουν σε ένα τραπέζι να μιλάνε μπορεί να μιλάνε 48 ώρες για ένα θέμα που λύνεται σε 10 λεπτά. Υπήρχαν υπουργικά συμβούλια που ξεκίναγε μια συζήτηση και ξεκινούσαν Φίλης και Σκουρλέτης και μπορούσε να κρατήσει 4 ημέρες».
Αναλογιστείτε ότι τα υπουργικά της περιόδου ΣΥΡΙΖΑ χειρίστηκαν πολύ δύσκολα εθνικά ζητήματα (ακόμα και ζητήματα της ίδιας της υπόστασης του κράτους) και ανατριχιάστε ελεύθερα…
Το ίδιο πρόβλημα εντόπισε σχεδόν αμέσως και ο Στέφανος Κασσελάκης όταν έμπλεξε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλη αυτή την ακατάσχετη μπουρδολογία ο ίδιος την ονόμασε σάλτσες πουμαρό (Ομιλία στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, 11.11.2023).
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι αποτελούν στόκους που μπουρδολογούν θεωρώντας ότι επιτελούν κοινωνικό έργο. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει ακόμα μια μερίδα της κοινωνίας που εντυπωσιάζεται από δαύτους και τους δίνει υπόσταση. Θα μου πείτε, πρόκειται για μειοψηφία.
Και οι μειοψηφίες στη δημοκρατία υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν ότι το πολίτευμα λειτουργεί με τη δύναμη της πλειοψηφίας.
