Η Άγκυρα ξαναχτυπά. Όχι με επιχειρήματα, αλλά με θράσος. Ο Χακάν Φιντάν, από τα κατεχόμενα της Κύπρου, μίλησε για «τουρκική υπόθεση» και για «τουρκική διοίκηση δυτικής Θράκης». Δεν πρόκειται για γλωσσικό ολίσθημα. Πρόκειται για σχέδιο.
Η Τουρκία δεν παρερμηνεύει. Παραχαράσσει. Δεν προτείνει «διάλογο». Επιβάλλει μονολόγους. Δεν έχει σύνορα, έχει επεκτάσεις.
Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι εν ισχύι. Δεν είναι κατάλογος επιθυμιών — είναι διεθνές θεμέλιο. Κι όμως, η Τουρκία τη μεταχειρίζεται όπως κάθε αυταρχικό καθεστώς τα κείμενα: την επικαλείται όποτε τη βολεύει και την αγνοεί όποτε την ενοχλεί. Για τη Θράκη ζητά «επικαιροποίηση». Για τα νησιά επικαλείται «αποστρατιωτικοποίηση». Για την Ίμβρο και την Τένεδο απαντά με σιωπή – την πιο ενοχική απάντηση όλων.
Στην Κύπρο, πενήντα χρόνια μετά την εισβολή, η Τουρκία συνεχίζει να βαφτίζει το έγκλημα ως «λύση». Μιλά για «διζωνική ειρήνη» με φόντο κατοχικά στρατεύματα, με στρατηγείο την Άγκυρα και σημαία την αλαζονεία.
Και όσο η Τουρκία ενισχύει την παρουσία της στα κατεχόμενα, τόσο η διεθνής κοινότητα σιωπά. Οι αποφάσεις 541 και 550 του ΟΗΕ παραμένουν στα χαρτιά – κενές περιεχομένου. Γιατί η Ευρώπη που καταγγέλλει παραβιάσεις δικαιωμάτων στην Ουκρανία, εξοπλίζει τον εισβολέα στην Κύπρο. Γιατί η διεθνής «ευαισθησία» έχει σύνορα. Και συμφέροντα. Κι έτσι, η κατοχή γίνεται «παγωμένη διαφορά», το ψευδοκράτος αποκτά βήμα, κι ο κατακτητής εμφανίζεται ως «εγγυητής σταθερότητας».
Η Θράκη είναι ο επόμενος στόχος. Όχι στρατιωτικά. Αλλά μεθοδικά, με τις γνωστές μεθόδους: υπονόμευση, εργαλειοποίηση μειονοτήτων, διεθνής προπαγάνδα. Δεξαμενές σκέψης, τουρκικά προξενεία, «ανεξάρτητα» δημοσιεύματα – όλα εργάζονται για την ίδια γραμμή: να καλλιεργήσουν την ιδέα «τουρκικής μειονότητας» και να τη μετατρέψουν σε πολιτικό εργαλείο πίεσης. Ό,τι δεν κατάφερε το όπλο, επιχειρείται με το αφήγημα. Ό,τι δεν πήρε ο χάρτης, διεκδικείται με τη γλώσσα.
Η Ιστορία, όμως, δεν είναι τουρκικό σίριαλ που αλλάζει σενάριο κάθε σεζόν. Η Ιστορία δεν ξεχνά. Και δεν παραγράφει.
Ο πατριωτισμός σήμερα δεν είναι σημαίες στα μπαλκόνια. Είναι στάση. Είναι να λες καθαρά: η Θράκη είναι ελληνική γη. Η μειονότητα είναι μουσουλμανική – όχι τουρκική. Η Κύπρος είναι κατεχόμενη – όχι «διζωνική». Και η Λωζάννη είναι η γραμμή – όχι η εξαίρεση.
Η Άγκυρα παίζει με τη φωτιά. Δεν είναι η πρώτη φορά. Αλλά ας θυμηθεί: τα σύνορα χαράχτηκαν με αίμα – όχι με tweets. Και δεν αλλάζουν με δηλώσεις – αλλά με ιστορική αντοχή.
Η Τουρκία επιμένει σε νέο-οθωμανικά παραμύθια. Ας την αφήσουμε να ονειρεύεται. Η πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή από τη ρητορική. Και η μνήμη πιο επικίνδυνη από κάθε αναθεώρηση.
