Ενδεχομένως οι αναγνώστες μας να διερωτώνται πώς μια εφημερίδα με ευδιάκριτα στοιχεία πολιτικής ταυτότητας που έχουν σημείο αναφοράς τον ευρύτερο φιλελεύθερο κεντροδεξιό χώρο, όπως η «Μανιφέστο», αναγνωρίζει στο πρόσωπο του εκλιπόντος πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη έναν συνεπή και επίμονο μεταρρυθμιστή.
Αναγνωρίζουμε την ευπρέπεια που διέκρινε τον πολιτικό του λόγο και τη σοβαρή προσπάθεια που κατέβαλλε προκειμένου η πολιτική να ξεπεράσει αναχρονιστικές αντιλήψεις και στερεότυπα που την καθιστούν αναξιόπιστη. Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρούμε ότι προσέδωσε ουσία και περιεχόμενο στην έννοια του εκσυγχρονισμού, τουλάχιστον στην πρώτη τριετία της πρωθυπουργίας του.
Το γεγονός ότι αντιμετωπίστηκε από το ίδιο του το κόμμα ως «φιλοξενούμενος» –ακόμα ακούγονται τα γιουχαΐσματα από το επεισοδιακό Συνέδριο του 1996– επιβεβαιώνει ότι ο Κώστας Σημίτης, προκειμένου να πετύχει συγκλίσεις και ευρείες συναινέσεις στην ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας και στην ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, υπερέβαινε, όταν αυτό χρειαζόταν, τις άκαμπτες και δογματικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ.
Συνεπώς, η εκ μέρους μας αναγνώριση, πέραν των άλλων, οφείλεται και στο ότι ο Κώστας Σημίτης αντιστάθηκε στα άκρα, στον λαϊκισμό και στην αντι-δεξιά ρητορική, ενώ τόλμησε να υιοθετήσει θέσεις με έντονα φιλελεύθερα στοιχεία και χαρακτηριστικά. Τις λεπτομέρειες θα τις αναζητήσει η ιστορία.
