Κάθε χρόνος που φεύγει και αποθηκεύεται στον «σκληρό» δίσκο που ο καθένας και η καθεμιά κουβαλάει στη μνήμη του, αυτομάτως συνεπάγεται την «αναβάθμιση» μιας σειράς λειτουργιών και δεδομένων που συνδέονται με τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής όπως την ορίζει το σύνολο των προσδοκιών που δημιουργεί το κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον.
Τα πάντα όμως εξαρτώνται από τον πανδαμάτορα χρόνο. Αυτόν που φεύγοντας αφήνει εκκρεμότητες και ανεκπλήρωτους στόχους αλλά και στιγμές, όμορφες και άσχημες, και αυτόν που έρχεται θέτοντας σε δοκιμασία το μέρος εκείνο του εγκεφάλου που ανανεώνει τα όνειρα, σχεδιάζει νέα και παράγει ελπίδες. Τον χρόνο που γράφει και σβήνει προκειμένου να σκαρώσει το πλαίσιο και τους κανόνες του παιχνιδιού δημιουργώντας την ψευδαίσθηση κάθε φορά στους παίκτες ότι στον τελευταίο γύρο θα τον νικήσουν.
Και πάλι απ’ την αρχή: εμείς μεγαλώνουμε κι αυτός μετράει τις χιλιάδες χωρίς να κάνει το παραμικρό λάθος στην πρόσθεση. Δαμάζει τα πάντα και τους πάντες, αφήνοντας στην ιστορία τη συγγραφή της ματαιότητας. Γι’ αυτό περιμένοντας τον νέο χρόνο μην κοιτάτε τα ρολόγια σας. Κάντε ό,τι κάνουν: προχωράτε! Αφήστε τα επείγοντα και ενδιαφερθείτε για τα σημαντικά. Για όλα αυτά που ο χρόνος μάς αποτρέπει να κάνουμε. Είμαστε ακόμα ζωντανοί…
