Οι αστυνομικοί συντάκτες δουλεύουν ακατάπαυστα αυτό το διάστημα και οι σχολιαστές επί παντός επιστητού κάνουν ό,τι μπορούν ώστε κάποια στιγμή με το πες πες και το πολύ μπλα μπλα να βρεθούμε αγκαλιά με τους «Βελόπουλους» (σχήμα λόγου), που εφόσον είχαν τη δυνατότητα θα έπαιρναν τον νόμο στα χέρια τους.
Σύνηθες το ερώτημα: πώς τον άφησαν να κυκλοφορεί ελεύθερος ο ψυχίατρος, ο εισαγγελέας και ο αστυνόμος; Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι με θολωμένα μυαλά θα διαπράττουν εγκλήματα. Είτε αυτά αφορούν την αφαίρεση της ζωής ενός συνανθρώπου, είτε μαζικά για πολιτικούς, θρησκευτικούς, μέχρι και οικονομικούς λόγους.
Προφανώς όλοι είμαστε συγκάτοικοι στην τρέλα, αλλά θα πρέπει κάποτε να συμφωνήσουμε ότι το έγκλημα είναι ο φόνος και όχι η περιγραφή του. Πρώτα ακούγεται, μετά συμβαίνει και έπεται η περιγραφή του. Εμείς, όσοι από εμάς έχουν δημόσιο λόγο, εστιάζουμε στην περιγραφή και παραβλέπουμε το έγκλημα που είναι διαρκές και συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα της δημόσιου βίου. Στη Βουλή, στα γήπεδα, το συναντάμε να κρύβεται πίσω από τις λέξεις στα κοινωνικά δίκτυα, το βλέπουμε μπροστά μας και το προσπερνάμε.
Ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται. Ευτυχές το 2025… Σχήμα λόγου.
