Σημειολογικά ή όχι, ο Κώστας Σημίτης ετάφη δίπλα στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, ένα εμβληματικό μέρος για τους φίλους του κόμματος στο Α΄ Νεκροταφείο. Κάτι που ενόχλησε αρκετά τους παπανδρεϊκούς, όπως είχε ενοχλήσει η τότε εκλογή του Σημίτη εκείνο τον Ιούνιο του 1996, τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου εγκατέλειψε για πάντα τα εγκόσμια.
Πολλοί ξεχνούν πως ο Σημίτης ήταν ήδη πρωθυπουργός, από τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς, όταν με τρεμάμενο χέρι από το νοσοκομείο ο Ανδρέας είχε υπογράψει την παραίτησή του – αν και ο μύθος λέει πως απλώς έκλεισε συγκαταβατικά το μάτι στον Κώστα Σκανδαλίδη για να βάλει αυτός την υπογραφή. Μερικούς μήνες μετά, το ΠΑΣΟΚ υποχρεώθηκε να βρει διάδοχο και ο Σημίτης επικοινωνιακά το χειρίστηκε άψογα, ενώ παράλληλα δημιουργούσε τη δική του εσωκομματική δύναμη: «Αν δεν εκλεγώ πρόεδρος, θα παραιτηθώ από πρωθυπουργός».
Και εξελέγη, νικώντας για μόλις 400 ψήφους τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Αν σκεφτεί κανείς πώς εξελίχθηκε η ιστορία με τον Άκη, προφανώς η εκλογή εκείνη ήταν σωστή.
Όπως σωστή ήταν και η αντιμετώπιση του ΠΑΣΟΚ εκ μέρους του Σημίτη: κατανόησε πως τα χρυσά 80s και οι εποχές των παχέων αγελάδων είχαν περάσει ανεπιστρεπτί κι αν συνέχιζε, ειδικά στο θέμα της οικονομίας, με πασοκική και κεντροαριστερή λογική, θα έχανε την εξουσία. Μέσα σε έναν χρόνο ο «Κινέζος» έστριψε το κυβερνητικό καράβι τόσο δεξιά, ούτως ώστε αφενός δεν τον συγχώρησαν ποτέ οι ακραιφνείς παπανδρεϊκοί, αφετέρου κράτησε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία έως και το 2004 και την καταστροφική έλευση του Κώστα Καραμανλή.
Το ότι, 21 χρόνια μετά την αποχώρησή του από την πρωθυπουργία, ο Μητσοτάκης και η νυν κυβέρνηση εκθείασε τον Σημίτη μετά τον θάνατό τον, δεν ήταν τυχαίο. Όπως δεν ήταν τυχαίες οι απουσίες από την κηδεία του των (πρωθυπουργών, να μην ξεχνιόμαστε…) Κώστα Καραμανλή, Αντώνη Σαμαρά και Γιώργου Παπανδρέου. Μια ημέρα μετά, στην κηδεία του Τζέιμι Κάρτερ στις ΗΠΑ, όλοι οι εν ζωή πρώην πρόεδροι των ΗΠΑ κάθισαν δίπλα δίπλα.
Και επειδή μερικοί δεν έχουμε κοντή μνήμη, ως πρόεδρος της Πολιτικής Άνοιξης το 1996 ο Σαμαράς είχε εκφωνήσει επικήδειο λόγο στην κηδεία του Ανδρέα…
Ο Σημίτης ηγήθηκε του ΠΑΣΟΚ χωρίς ποτέ να καταφέρει γίνει ο πραγματικός του ηγέτης, κέρδισε δύο εκλογές χωρίς να γίνει ποτέ αποδεκτός απόλυτα από το κόμμα του. Ωστόσο, για την πλειονότητα των πολιτικών αλλά και των επιχειρηματικών παραγόντων η εκλογή Σημίτη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ όχι απλώς δεν αποτέλεσε έκπληξη, αλλά εθεωρείτο και επιβεβλημένη εκείνη την εποχή.
Ο «καθηγητής με το μπλοκάκι», που στα νιάτα του έβαζε βόμβες εναντίον της δικτατορίας και δραπέτευσε με πλαστό διαβατήριο, διαμόρφωσε μία σύγχρονη χώρα, ισχυρή, με μεγάλα έργα ευρωπαϊκών προδιαγραφών σε έκταση που δεν επετεύχθη ποτέ ξανά στη μεταπολιτευτική ιστορία.
Απέκτησε φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς, όντας σεμνός, εργατικός, χαμηλών τόνων και παραμένοντας μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας από τότε που αποχώρησε. Τόλμησε να τα βάλει με την Εκκλησία (που μόνο ο Ανδρέας είχε κάνει κάτι ανάλογο) όταν κάποιοι έφτιαχναν λίστες με υπογραφές και ενίσχυσε τη χώρα διεθνώς. Κι αν δεν είχε υποχωρήσει αρκετά σε εκείνο το «νομοσχέδιο Γιαννίτση» ίσως η χώρα είχε αποφύγει τα μνημόνια μια δεκαετία αργότερα. Αμέσως άρχισε ένας καθολικός (σχεδόν) αρνητισμός, που έδωσε και το πράσινο φως στον (φυσιολογικά αντιτιθέμενο) συνδικαλιστικό χώρο να εκτινάξει στα ύψη τις αντιδράσεις…
