Εκ πρώτης, η κλιματική κρίση δεν είναι πλέον μια απειλή που έρχεται από το μέλλον: είναι παρούσα και συνιστά άμεσο κίνδυνο ώστε θα περίμενε κανείς ότι η προσπάθεια για την αντιμετώπισή της να έχει οικουμενικά χαρακτηριστικά. Ομως, όπως φαίνεται στο Ντουμπάι, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ 198 κρατών να συμφωνήσουν στο αυτονόητο προσκρούει σε συμπεράσματα που έχουν ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια. Διαφορετικές προσεγγίσεις και άρνηση στις μεταρρυθμίσεις και στα μέτρα που χρειάζονται ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ή τουλάχιστον να περιοριστεί.
Η επικρατούσα αντίληψη, επί της οποίας επιχειρείται η προσέγγιση, είναι ότι την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη έχουν ο καπιταλισμός και η φιλελεύθερη δημοκρατία. Αυτή η προσέγγιση υποκρύπτει μια συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα, που επί της ουσίας βάζει εμπόδια σε μια ρεαλιστική συμφωνία. Ωστόσο, είναι θετικό ότι η Ευρώπη, τουλάχιστον, προχωράει σε πρωτοβουλίες, συμβατές με την προώθηση της κοινωνικής ευημερίας παράλληλα με την προστασία του περιβάλλοντος.
Διότι στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι ο καπιταλισμός, ο οποίος μάλιστα αποενοχοποιημένος θα μπορούσε να αποτελέσει τη λύση, εφόσον οι πράσινες τεχνολογίες είναι διαθέσιμες και προσβάσιμες σε οποιονδήποτε και παντού, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των χωρών που είναι λιγότερο πλούσιες οικονομικά αλλά με μεγάλες εκπομπές αερίων, όπως είναι η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία.
