Ο ηττημένος του συνεδρίου της -τυπικά- αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν πρέπει να αναζητηθεί σε πρόσωπα, διότι είναι το ίδιο το κόμμα, που αξιώθηκε (έστω και με δεκανίκι τον Πάνο Καμμένο) να κυβερνήσει τη χώρα στην πιο δύσκολη καμπή της κατά τη Μεταπολίτευση. Δεν έχει σημασία εάν απέτυχε παταγωδώς, ούτε εάν βύθισε τη χώρα στη διεθνή ανυποληψία με μια καρικατούρα διακυβέρνησης. Σημασία έχει ότι το κόμμα αυτό κατάφερε να αποκτήσει δυναμική εξουσίας και να πείσει την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Ωστόσο, σε κάθε ταυτοτική κρίση του, διήρχετο από τη βάσανο της διάσπασης: Λαφαζάνης (ΛΑΕ), Κωνσταντοπούλου (Πλεύση), Βαρουφάκης (ΜέΡΑ25), Αχτσιόγλου and friends (Νέα Αριστερά).
Από την Κυριακή ο ΣΥΡΙΖΑ ζει άλλη μια σοβούσα διάσπαση, η οποία αναμένει το κατάλληλο timing για να εκδηλωθεί. Από τη μία οι «τσιπρικοί», από την άλλη οι «κασσελακικοί». Τους μεν πρώτους δεν τους φοβάμαι, όλο και κάπου θα «κολλήσουν». Οι δεύτεροι είναι η αγωνία μου, διότι κάποια στιγμή θα μείνουν μόνοι τους και μοιραία θα γίνουν ένα κομματίδιο δίχως μηχανισμό, δίχως χρηματοδότηση, δίχως τοπικές οργανώσεις, δίχως ερείσματα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, με ανύπαρκτη πολιτική ταυτότητα και πέντε - έξι ημιθανή τρολ στο Twitter με κρίσεις μεγαλείου.
Πάντως, επιβεβαιωθήκαμε όσοι λέγαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί συνονθύλευμα ετερόκλητων στοιχείων, με διαφορετικά συμφέροντα (οικονομικά και ιδεολογικά), το οποίο μοιραία έχει εξαρχής ημερομηνία λήξης. «Οπου ενότητα, εκεί νίκη», έλεγαν οι Λατίνοι, συμμεριζόμενοι την κεντρική ιδέα της αθροιστικής θεωρίας του Αριστοτέλη, την οποία αγνοούν στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Αριστερά.
