Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι η παραίτηση ενός προσώπου, αλλά μιας ολόκληρης εποχής. Στον ΣΥΡΙΖΑ τα πάντα γυρνούσαν γύρω του αντλώντας δύναμη από τον ίδιον. Ετερόφωτοι. Ολόκληρη στρατιά στελεχών σήμερα ορφανεύει. Και τρίζουν καρέκλες. Το ίδιο και σε συμφέροντας πέριξ του κόμματος. Ο επόμενος (αν υπάρξει) θα παραλάβει ένα κόμμα διαλυμένο γιατί έκαναν ένα μεγάλο λάθος: ποτέ δεν σκέφτηκαν την επόμενη μέρα.
O πρώην πια πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως είχε λάβει την απόφασή του ήδη πριν από τις εκλογές. Το δάκρυ στην ομιλία στο Σύνταγμα, λένε κάποιοι, ήταν σημάδι που κανείς δεν ερμήνευσε.
Πίσω από το δάκρυ όμως του Αλέξη Τσίπρα κρύφτηκαν ποτάμια δακρύων δεκάδων στελεχών χωρίς καμία απολύτως αναφορά στο κόμμα –στη βάση– που σήμερα αναζητούν ρόλο στην επόμενη εποχή. Μια εποχή που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια. Πρόκειται για κομματικά στελέχη, κολλητούς του προέδρου, τα οποία πλέον καλούνται να επιβιώσουν χωρίς την προστασία του σε ένα περιβάλλον εκκαθαρίσεων.
Από κοντά και οι μηχανισμοί που χτίστηκαν πέριξ του κόμματος για την υποστήριξη του Τσίπρα και δεν δίσταζαν να στοχοποιούν τους πολιτικούς αντιπάλους του για να εξυπηρετήσουν τις σκοπιμότητές του.
Η παραίτηση Τσίπρα ήταν σχεδόν αυτονόητη, αλλά κρύβει ένα άλλο μήνυμα: «Και καλή σας τύχη»...
Ο ίδιος δεν έχει κανέναν λόγο να μπει στη μέση της σφαγής που μόλις ξεκινά. Αυτή άλλωστε η κατάσταση –υποστηρίζουν συνομιλητές του– ήταν που τον οδήγησε στην τελική απόφαση. «Πολλές ισορροπίες. Και μια στρατηγική που δεν του βγήκε στις κάλπες». Αναφέρονται στην ισχυροποίηση των προεδρικών και των πασοκογενών σε αντίθεση με την ήττα των Ομπρελαίων.
Η ήττα όμως ήρθε για όλους.
