Η Ιστορία δεν γράφεται από όσους επαναπαύονται, αλλά από εκείνους που τολμούν να τη διαμορφώσουν. Οι μεγάλοι ηγέτες δεν κρίνονται μόνο από τις προθέσεις τους, αλλά από την ικανότητά τους να αντέχουν στις πιέσεις, να ξεπερνούν τα εμπόδια και να επιβάλλονται στις εξελίξεις. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μετά από σχεδόν έξι χρόνια στην πρωθυπουργία, δεν αντιμετωπίζει απλώς τη φθορά της εξουσίας. Αντιμετωπίζει μια αντιπολίτευση που επιμένει να τον θεωρεί «απονομιμοποιημένο» και εσωκομματικές φωνές που βιάζονται να προεξοφλήσουν τη διαδοχή του.
Όμως, η πολιτική δεν καθορίζεται από τις επιθυμίες των αντιπάλων ή τις φιλοδοξίες των διαδόχων. Καθορίζεται από τα δεδομένα. Και τα δεδομένα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία παραμένει κυρίαρχη, η κυβέρνηση συνεχίζει τις μεταρρυθμίσεις και η χώρα ακολουθεί πορεία προόδου.
Η αντιπολίτευση και το σύνδρομο της άρνησης
Είναι παράδοξο να ακούει κανείς κόμματα που ηττήθηκαν κατά κράτος στις εκλογές να μιλούν για «απονομιμοποίηση» του πρωθυπουργού. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, ανίκανα να συγκροτήσουν μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση, καταφεύγουν στη γνωστή συνταγή της πόλωσης και της αμφισβήτησης.
• Το 2023, η αντιπολίτευση ισχυριζόταν ότι η κυβέρνηση θα βγει αποδυναμωμένη από τη διπλή εκλογική αναμέτρηση. Αντ’ αυτού, η Νέα Δημοκρατία πέτυχε την ευρύτερη νίκη της μεταπολίτευσης.
• Μετά τις κάλπες, η ίδια αντιπολίτευση ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση «δεν έχει κοινωνική νομιμοποίηση», την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται και το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει την κρίση του βασικού του αντιπάλου.
• Την ίδια στιγμή, οι κρίσιμες μεταρρυθμίσεις προχωρούν, η οικονομία αναπτύσσεται και η Ελλάδα ανακτά τον διεθνή της ρόλο.
Η πολιτική πραγματικότητα είναι αμείλικτη: η Νέα Δημοκρατία κυβερνά με ισχυρή πλειοψηφία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει ο κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού και η αντιπολίτευση αδυνατεί να παρουσιάσει ένα πειστικό αφήγημα.
Οι εσωκομματικές φωνές και το παράδειγμα της Ιστορίας
Οι μεγάλες ηγεσίες δεν κερδίζονται μόνο απέναντι στους εξωτερικούς αντιπάλους. Κερδίζονται και απέναντι στους εσωτερικούς αμφισβητίες.
Σήμερα, κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία βιάζονται να ανοίξουν συζητήσεις διαδοχής. Δεν τους απασχολεί η σταθερότητα της κυβέρνησης ή η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων. Τους απασχολεί η προσωπική τους ανέλιξη. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η πρόωρη αποδόμηση του ηγέτη που τους οδήγησε σε δύο ιστορικές εκλογικές νίκες δεν είναι μόνο αχάριστη - είναι και πολιτικά κοντόφθαλμη.
Η Ιστορία προσφέρει παραδείγματα.
• Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πολεμήθηκε από τη δεξιά πτέρυγα του κόμματός του, αλλά επέβαλε τη μετριοπάθεια και εδραίωσε τη δημοκρατία.
• Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είδε υπουργούς του να τον υπονομεύουν, αλλά κυβέρνησε με στρατηγική και τόλμη.
• Ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε εσωκομματικές αντιδράσεις, αλλά κατέκτησε τρεις εκλογικές νίκες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει ότι η διακυβέρνηση δεν είναι υπόθεση εσωκομματικών ισορροπιών. Είναι υπόθεση εθνικής στρατηγικής. Και γι’ αυτό δεν θα επιτρέψει σε εσωτερικές τριβές να αποδυναμώσουν το μεταρρυθμιστικό έργο του.
Το ιστορικό στοίχημα και η τρίτη θητεία
Όσοι θεωρούν ότι η διακυβέρνηση Μητσοτάκη φτάνει στο τέλος της, υποτιμούν την αντοχή του και την πολιτική του στρατηγική.
Ο ίδιος έχει μπροστά του ένα ιστορικό στοίχημα: να γίνει ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης και ο πρώτος που θα κερδίσει τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
• Αν ολοκληρώσει τη δεύτερη θητεία του, θα έχει συμπληρώσει 8 χρόνια στην πρωθυπουργία ξεπερνώντας όλους τους πρωθυπουργούς της Νέας Δημοκρατίας στη μεταπολίτευση.
• Αν κερδίσει το 2027, θα γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης με τρεις συνεχόμενες εκλογικές νίκες και θα πλησιάσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
• Αν κυβερνήσει μέχρι το 2031, θα ξεπεράσει τον Ανδρέα Παπανδρέου σε συνολική διάρκεια διακυβέρνησης και θα είναι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης πλησιάζοντας το απόλυτο ρεκόρ διακυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή
Αυτά τα δεδομένα δεν αφορούν μόνο την προσωπική του πορεία. Αφορούν την υστεροφημία του και τη θέση του στην Ιστορία.
Η υστεροφημία κερδίζεται, δεν χαρίζεται
Οι πολιτικοί του αντίπαλοι θέλουν να τον δουν να αποχωρεί. Οι εσωκομματικοί αμφισβητίες του βιάζονται να τον διαδεχθούν. Όμως, η Ιστορία δεν γράφεται από τις προβλέψεις όσων την παρακολουθούν από το περιθώριο. Γράφεται από όσους τη διαμορφώνουν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει το έργο του. Και όσο συνεχίζει να κυβερνά, όσο συνεχίζει να μεταρρυθμίζει, τόσο εδραιώνει τη θέση του στην Ιστορία.
Η Ελλάδα του 2025 δεν είναι η Ελλάδα του 2015. Και αυτό δεν έγινε τυχαία. Έγινε επειδή η χώρα έχει πρωθυπουργό που διεκδικεί, αντί να αρκείται. Και η Ιστορία ανήκει σε όσους τη διεκδικούν.
