Αν ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν είχε ταχθεί υπέρ μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι βέβαιο ότιτο Σάββατο στην κηδεία του θα πρωτοστατούσαν οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί και στο διαδίκτυο θα γινόταν ο κακός χαμός από αναρτήσεις με τα τραγούδια του, που φυσικά θα συνδυάζονταν με τα περί πολιτικής αλλαγής, της δήθεν «χούντας», τα περί κράτους δικαίου και πάνω απ’ όλα τα περί δήθεν εξαρτημένης και καθοδηγούμενης Δικαιοσύνης.
Φευ! Ο Διονύσης Σαββόπουλος «εγκλημάτησε» και πήρε μια θέση που δεν αρέσει στην Αριστερά, και τα αποτελέσματα τα είδαμε. Τα κενά καθίσματα καθίστανται πλέον αδιάψευστος μάρτυρας της λογικής του «ή αυτοί ή εμείς» που επανέρχεται σιγά σιγά στο προσκήνιο με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο. Και επανέρχεται απ’ αυτούς που κουνούν το δάχτυλο και καταγγέλλουν τοξικότητα και διχαστική ρητορική προκειμένου να αντιστρέψουν μια εικόνα ορατή προς όλους όσοι θέλουν να βλέπουν χωρίς παρωπίδες και κομματικά γυαλιά.
Η «σιωπηρή πλειοψηφία» –οι, κατά την Αριστερά, κυρ Παντελήδες της χώρας– κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία της αποστρέφοντας το βλέμμα και γυρνώντας την πλάτη σε αυτούς που θέλουν να επαναφέρουν στο προσκήνιο την αγανάκτηση και την οργή. Σε αυτούς που αναζητούν το κύμα που το 2015 έφερε στο τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας ένα ετερόκλητο σχήμα που θέλησε να παίξει την Ελλάδα στα ζάρια.
Είναι αυτή η πλειοψηφία που δεν ανεβαίνει σε καράβια για να θαλασσοδαρθεί αν δεν γνωρίζει τον καπετάνιο και τους αξιωματικούς στη γέφυρα και που στο τέλος της ημέρας θέλει και να ξέρει πού πηγαίνει αυτό το καράβι, όχι μόνο σε ποιες θάλασσες θα βρεθεί.
Και είναι αυτή η πλειοψηφία που έστειλε το μήνυμα ότι δεν σηκώνει άλλο μπάχαλο. Δεν θέλει το χάος. Δεν επιλέγει την αποσταθεροποίηση αλλά τη σταθερότητα και φυσικά δεν επιθυμεί να παίζουν κάποιοι με τη χώρα και τα όσια και ιερά. Μήνυμα που αφορούσε και τα όσα ακούστηκαν το τελευταίο διάστημα για αντιδράσεις και σόου με αφορμή τις παρελάσεις και το οποίο η κυβέρνηση έλαβε και έκανε πράξη περιφρουρώντας τις εκδηλώσεις ανά τη χώρα και την ιερότητα των μνημείων όπως αυτό του Άγνωστου Στρατιώτη.
Είναι η ίδια η πλειοψηφία που επιθυμεί την απόδοση δικαιοσύνης σε περιπτώσεις όπως το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Μόνο που επιθυμεί αυτή να αποδοθεί από τη Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς και όχι από λαϊκά δικαστήρια. Άλλωστε, αισθάνεται και προδομένη από τις θεωρίες συνωμοσίας και τα fake news που επικράτησαν και που κάποιοι επιδιώκουν να επαναφέρουν στο προσκήνιο μέσα από την «ηχηρή μειοψηφία» που βασίζεται στον θόρυβο και στο πρόσκαιρο κέρδος – πολιτικό και μη.
Η πραγματικότητα είναι πως οι προσπάθειες δημιουργίας συνθηκών αντίδρασης έπεσαν στην παρούσα φάση στο κενό. Δεν βρέθηκαν ευήκοα ώτα και επελέγη η υπαναχώρηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα επιχειρηθεί εκ νέου η εργαλειοποίηση του πόνου των συγγενών των θυμάτων της τραγωδίας. Μόνο που πλέον οι «γνωστοί-άγνωστοι» είναι γνωστοί. Δεν κρύβονται ούτε οι ίδιοι ούτε αυτοί που προσφέρουν την απαραίτητη ομπρέλα προστασίας και την απαιτούμενη πολιτική κάλυψη.
Υγ.: Ουδείς κατάλαβε τους λόγους για τους οποίους οι πολιτικοί αρχηγοί της (Κεντρο)αριστεράς δεν παρέστησαν στην εκδήλωση στο Γ' Σώμα Στρατού με τις κενές θέσεις να κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
