Η «σιωπηρή πλειοψηφία» γύρισε την πλάτη –για μια ακόμη φορά στην τοξικότητα– και με τη στάση της ανάγκασε σε… οπισθοχώρηση όλους όσοι απεργάζονταν σχέδια αποσταθεροποίησης και αναταραχή την ημέρα της επετείου. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Υπάρχει και η άλλη, η πιο σκοτεινή, που μέσα από την τοξικότητα και την τακτική του διχασμού δημιουργεί συνθήκες επαναφοράς στο προσκήνιο ακραίων και βίαιων ενεργειών.
Μέσα σε λίγα 24ωρα είχαμε την επίθεση κατά του Μάκη Βορίδη και της οικογένειάς του σε ένα εστιατόριο στο Ηράκλειο της Κρήτης και μόλις χθες την εμπρηστική επίθεση στο γραφείο του υφυπουργού Εξωτερικών, Χάρη Θεοχάρη, την ώρα μάλιστα που μέσα σε αυτό βρίσκονταν συνεργάτες του.
Και μπορεί πολιτικά κόμματα είτε να καταδικάζουν τη βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται», είτε να κάνουν ότι δεν είδαν και δεν άκουσαν τι συνέβη, είτε και να δηλώνουν απέναντι σε τέτοιου είδους ενέργειες, εν τούτοις η πραγματικότητα είναι πως το τοξικό κλίμα, οι στοχοποιήσεις και οι δολοφονίες χαρακτήρα βάζουν τα θεμέλια για εγκληματικές πράξεις όπως αυτές.
Η αποδόμηση των θεσμών προστίθεται σε μια τακτική που δείχνει να επιδιώκει την αποσταθεροποίηση. Πολιτικοί αρχηγοί δηλώνουν ότι δεν εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη και εμφανίζουν τους δικαστικούς λειτουργούς ως καθοδηγούμενους από την κυβέρνηση αφήνοντας έτσι να εννοηθεί πως εξυπηρετούν πολιτικές και δεν εφαρμόζουν τους νόμους και το σύνταγμα.
Μιλούν για διαφθορά των πολιτικών αντιπάλων τους και προβαίνουν σε ακραίους χαρακτηρισμούς κατά υπουργών και κυρίως κατά του πρωθυπουργού. Τα περί «ενορχηστρωτή της συγκάλυψης» και «αρχιτέκτονα της συγκάλυψης» καθώς και οι προσπάθειες να θεωρηθούν τα στελέχη της κυβέρνησης ως υπεύθυνοι για τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου στη Λάρισα αλλά και η εργαλειοποίηση ενός δυστυχήματος και του πόνου των συγγενών είναι μόνο ορισμένα κομμάτια του παζλ που επιχειρείται να συντεθεί και να καθιερωθεί στην πολιτική σκηνή του τόπου.
Ο εκβαρβαρισμός της πολιτικής είναι πάλι εδώ και η τοξικότητα τείνει να μετατραπεί πάλι στο δοχείο που γεμίζει και συγκοινωνεί με αυτό της βίας και των απειλών. Και μπορεί οι εγκληματικές αυτές πράξεις να μη φοβίζουν τους αποδέκτες της βίας, εν τούτοις δημιουργούν ένα αρνητικό κλίμα στο εσωτερικό της χώρας επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό ότι η αποσταθεροποίηση παραμένει στην προμετωπίδα μιας μειοψηφίας που αναζητεί ρόλο και λόγο ύπαρξης.
Μόνο που το 2025 δεν είναι 2008, ούτε 2011 ή 2014. Η μεγάλη πλειοψηφία δεν ακολουθεί, δεν χειροκροτεί και δεν αποδέχεται πράξεις και κινήσεις που ουσιαστικά επιχειρούν να διαμορφώσουν την πολιτική ατζέντα και την επόμενη ημέρα. Το παράδειγμα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου είναι ενδεικτικό των προθέσεων της κοινωνίας απέναντι στους θιασώτες του χάους.
Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση έχει δείξει πως λειτουργεί με γνώμονα το… αυτονόητο. Δηλαδή την εφαρμογή των νόμων και τη λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
