Συμβαίνει να είμαστε μάρτυρες μιας διαρκώς επιδεινούμενης κατάστασης σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση της πραγματικότητας από τα γεγονότα ή, επί το ακριβέστερον, την εργαλειοποίηση των γεγονότων επί των οποίων διαμορφώνεται η πραγματικότητα.
Πολλά τα παραδείγματα, αλλά χαρακτηριστικότερα όλων οι νόμιμες επισυνδέσεις, που στην πορεία έγιναν υποκλοπές, και η τραγωδία των Τεμπών που παρουσιάζεται ως έγκλημα. Δύο πραγματικά γεγονότα που υπερέβησαν τα όρια μεταξύ πληροφορίας και γνώσης, δημιουργώντας μια παράλληλη πραγματικότητα.
Το «πείσμα της πραγματικότητας είναι σχετικό», είχε διαπιστώσει στο πλούσιο έργο της η Χάνα Αρεντ (σχετικά στο Hannah Arendt Institute), ωστόσο πρόσθετε πως «η πραγματικότητα χρειάζεται να την προστατεύσουμε».
Χωρίς αμφιβολία αυτό αποτελεί επείγουσα ανάγκη γιατί η κοινωνία πολώνεται και διχάζεται, δυσκολευόμενη να διακρίνει το αληθινό από το ψεύτικο. Συνεπώς, η αυτοπροστασία του πολιτικού συστήματος απαιτεί τη λήψη άμεσων πρωτοβουλιών, προκειμένου να προστατευθεί η πραγματικότητα.
Διόλου τυχαίο ότι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, στην τελευταία του έκθεση, χαρακτήρισε την παραπληροφόρηση ως τον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο για το 2024! Εδώ, όμως, προκύπτει ένα σοβαρό πρόβλημα: Εάν δεχθούμε ότι η προστασία της πραγματικότητας από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης είναι εφικτή, ποιος θα προστατεύσει την πραγματικότητα από τους δημαγωγούς πολιτικούς;
