Σαν σήμερα η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, της «πρώτης φορά Αριστεράς» και του «ηθικού πλεονεκτήματος» μετά του Πάνου Καμμένου της εθνολαϊκής Δεξιάς, προετοίμαζαν το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015 και την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Οι ίδιοι που σήμερα στελεχώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά και την Πλεύση Ελευθερίας, οδηγούσαν συνειδητά τη χώρα στον γκρεμό.
Προηγουμένως η είδηση ότι η Ελλάδα δεν κατέβαλε τη δόση των 300 εκατ. ευρώ προς το ΔΝΤ, έκανε τον γύρο του κόσμου. Ωστόσο, στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επικρατούσε η βεβαιότητα ότι η… σθεναρή στάση και η σκληρή γραμμή του Γιάνη με ένα «ν» θα υποχρέωνε τους Ευρωπαίους να καταπιούν τα ψέματα που τους είχε πει ο τότε πρωθυπουργός, ο οποίος κατά δήλωση του προέδρου Γιούνκερ, όπως είχε τονίσει, «απέτυχε να παραδώσει τις υποσχεθείσες προτάσεις» –χάριν των οποίων είχε λάβει παράταση– ενώ «είχε πει ψέματα στο Κοινοβούλιο σχετικά με τις διαπραγματεύσεις».
Από την πλευρά του ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος θα έσκιζε τα μνημόνια μ’ έναν νόμο κι ένα άρθρο, απαντούσε ότι η εισήγηση που του είχε παραδώσει ο πρόεδρος της Κομισιόν τον «εξέπληξε δυσάρεστα». Τα πραγματικά, όμως, δυσάρεστα συνέβησαν στο Eurogroup όταν πλέον φάνηκε το μεθοδευμένο από τους σεχταριστές της κυβέρνησης αδιέξοδο, από τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Βαρουφάκης και τις δηλώσεις Ντομπρόβσκις. Η κυβέρνηση των ριζοσπαστών της Αριστεράς και των λαϊκιστών της Δεξιάς με τους τυχοδιωκτικούς χειρισμούς της έδειχνε ότι αδιαφορεί για τις συνέπειες, ενώ συγχρόνως καλλιεργούσε στην κοινή γνώμη το κλίμα της σύγκρουσης.
Την ίδια ώρα, στην Αθήνα το «Μένουμε Ευρώπη» ύψωνε τη φωνή του, αλλά ήταν πλέον αργά για να αποτραπεί η καταστροφή που φαινόταν να έρχεται. Δεν έχουν σημασία 10 χρόνια μετά οι λεπτομέρειες. Έχει σημασία το γεγονός ότι όλοι αυτοί κουνούν το δάχτυλο στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και εμφανίζονται ως εκπρόσωποι της μεσαίας τάξης που οι πολιτικές της κυριολεκτικά την εξόντωσαν. Μιλούν για αυξήσεις στις συντάξεις αυτοί που τις κατακρεούργησαν, αυτοί που διέλυσαν τις τράπεζες, που μείωσαν τους μισθούς και φορολόγησαν μέχρι και τον κοπανιστό αέρα που πουλούσαν (και συνεχίζουν να πουλούν) στις πάνω και στις κάτω πλατείες.
Και μιλούν αυτοί που απαξίωσαν τους θεσμούς και τη δημοκρατία στήνοντας σκευωρίες κατά των πολιτικών τους αντιπάλων, στα πρότυπα του δικτάτορα Μαδούρο με τον οποίον είχαν (και διατηρούν) στενές σχέσεις. Αν κάτι πρέπει να θυμόμαστε από εκείνη την περίοδο είναι ότι δεν πρέπει να την ξαναζήσουμε. Είτε στο πρόσωπο του «ανακαινισμένου» Αλέξη Τσίπρα, είτε με την εκδοχή της «αντισυστημικής» Ζωής Κωνσταντοπούλου και των «συναφών» κομμάτων της παρηκμασμένης αντιπολίτευσης.
