Η Τουρκία γνωρίζει καλά την τέχνη της εκμετάλλευσης διεθνών κρίσεων. Σήμερα, με φόντο το δράμα της Γάζας, επιχειρεί να περάσει ένα επικίνδυνο μήνυμα: Αν η διεθνής κοινότητα αποδέχεται δύο κράτη στην Παλαιστίνη, γιατί όχι και στην Κύπρο; Αυτή είναι η νέα διπλωματική παγίδα που στήνει η Άγκυρα, με στόχο να νομιμοποιήσει εκ των υστέρων την εισβολή του 1974 και την κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού. Όπως εύστοχα επισήμανε ο δρ Δημήτρης Σταθακόπουλος, η λογική της Άγκυρας είναι αμείλικτη: Εάν ισχύσει το προηγούμενο στη Γάζα, θα επιχειρηθεί να μεταφερθεί και στη Λευκωσία.
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια η διαδικασία των συνομιλιών στο Κυπριακό συχνά λειτουργεί υπέρ των τουρκικών σχεδίων. Όπως έχει επισημάνει ο Κύπριος δημοσιογράφος Κώστας Βενιζέλος, με τον τρόπο που διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις, η τουρκοκυπριακή πλευρά καταλήγει να αναβαθμίζεται θεσμικά, αποκτώντας διεθνές βάρος, που σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να έχει. Αυτή η έμμεση «νομιμοποίηση» επιτρέπει στην Άγκυρα να προβάλλει διεθνώς το ψευδοκράτος ως ισότιμο συνομιλητή, οικοδομώντας σταδιακά το αφήγημα της λύσης δύο κρατών ως δήθεν ρεαλιστικής και αναπόφευκτης επιλογής.
Ο Ερντογάν και η μαριονέτα του στα Κατεχόμενα, Τατάρ, επαναλαμβάνουν μονότονα ότι «υπάρχουν δύο κράτη και δύο λαοί στην Κύπρο». Την ίδια στιγμή, ζητούν από τον ΟΗΕ την αναγνώριση του ψευδοκράτους, επικαλούμενοι τη διεθνή στήριξη στο παλαιστινιακό κράτος. Στην πραγματικότητα, η Άγκυρα επιχειρεί να μετατρέψει τη διεθνή συναίνεση για τη λύση των δύο κρατών στην Παλαιστίνη σε δούρειο ίππο για τη μονιμοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου.
Think tanks, όπως το Carnegie και το Chatham House, έχουν ήδη επισημάνει τον κίνδυνο: Το «μοντέλο των δύο κρατών», που αφορά την ίδρυση ενός νέου κράτους (Παλαιστίνη), δεν μπορεί να εξισώνεται με τη νομιμοποίηση ενός κατοχικού μορφώματος (Κύπρος). Στη Γάζα μιλάμε για λαό χωρίς κράτος. Στην Κύπρο μιλάμε για κράτος που υπήρχε και διαμελίστηκε βίαια από τουρκικές ερπύστριες. Η διαφορά είναι θεμελιώδης και όποιος την αγνοεί παίζει το παιχνίδι της Άγκυρας.
Η Αθήνα και η Λευκωσία οφείλουν να προβάλλουν συνεχώς τις κρίσιμες διαφορές:
– Η Παλαιστίνη αναζητά διεθνή αναγνώριση για την ίδρυση κράτους.
– Η Τουρκία ζητά αναγνώριση για ένα μόρφωμα, που γεννήθηκε από εισβολή, βία και εθνοκάθαρση.
Αν η διεθνής κοινότητα παρασυρθεί και αποδεχθεί το τουρκικό σκεπτικό, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Σήμερα θα είναι η Κύπρος, αύριο ίσως η Θράκη, η Συρία ή ο Καύκασος.
Η θέση της Ελλάδας πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη: Στήριξη σε υπό προϋποθέσεις παλαιστινιακό κράτος, ναι, αλλά καμία ανοχή στην τουρκική προσπάθεια εξίσωσης με την Κύπρο. Όσοι στην Αθήνα κλείνουν τα μάτια σε αυτήν την παγίδα ας αναλογιστούν ότι η ιστορία δεν συγχωρεί την αφέλεια και η Άγκυρα ποτέ δεν αφήνει ευκαιρία ανεκμετάλλευτη!
