Εκατοντάδες ενεργά μέτωπα. Χιλιάδες στρέμματα στάχτη. Άνθρωποι που βλέπουν να καίγεται η ζωή τους, το μέλλον τους. Η Ελλάδα φλέγεται. Όχι γιατί το αποφάσισε κανένας υπουργός. Όχι επειδή «δεν έχει μέσα» η πολιτεία. Η φωτιά ξεκινάει από εκεί που καίει πιο δυνατά: μέσα στον άνθρωπο.
Κάθε σπίθα που γίνεται φωτιά δεν είναι απλά αποτέλεσμα ξηρασίας ή κλιματικής κρίσης - είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης αμέλειας, απερισκεψίας, ίσως και σκοπιμότητας. Κάποιος που πέταξε τσιγάρο στον κάμπο, κάποιος που άναψε φωτιά για να κάψει σκουπίδια και την άφησε ανεξέλεγκτη, κάποιοι που χτίζουν αυθαίρετα μέσα σε δάση. Αυτοί οι άνθρωποι ανάβουν τη φωτιά.
Η πολιτεία μπορεί να στέλνει πυροσβέστες, drones, αεροπλάνα, να κάνει εκκενώσεις και αναδασώσεις. Όμως αν δεν αλλάξει ο άνθρωπος, η κουλτούρα, ο τρόπος που ζούμε και σεβόμαστε τη φύση, οι φωτιές θα καίνε ξανά – σαν κάποιος να βάζει τη σπίθα ξανά και ξανά.
Η Ελλάδα ξανακαίγεται...
Δεν είναι «το κράτος» το πρόβλημα. Είναι ότι εμείς, οι πολίτες, δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Δεν μαζεύουμε τα σκουπίδια μας, δεν προστατεύουμε τα δάση, δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας την αξία της φύσης. Αντιθέτως, συχνά κλείνουμε τα μάτια ή θεωρούμε «μακριά από μένα» τα καμένα δάση.
Αυτή η φωτιά είναι η ποινή για την ανευθυνότητα και την αδιαφορία. Είναι η κραυγή της γης που φωνάζει «Φτάνει!». Και δεν υπάρχει ούτε εθελοντής ούτε πυροσβέστης που να μπορεί να σταματήσει το κακό, όταν το κακό έχει ήδη ανάψει μέσα μας.
Να σταματήσουμε... σημαίνει να αλλάξουμε
Μαζί με τις δασικές πυρκαγιές καίγονται και τα όνειρα για το μέλλον. Τα σπίτια, οι καλλιέργειες, η πολιτιστική κληρονομιά. Αλλά πιο κρίσιμο είναι ότι καίγεται η ψυχή μας, η σχέση μας με τη φύση και τους άλλους.
Αν θέλουμε να δούμε πράσινη Ελλάδα ξανά, πρέπει να αρχίσουμε από τα μικρά: να μην αφήνουμε τσιγάρο αναμμένο, να μην καίμε ό,τι βρούμε, να σεβόμαστε τα δάση και τις φωτιές που καίνε όχι μόνο τα δέντρα αλλά και τη ζωή μας. Πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας ότι η φλόγα δεν είναι παιχνίδι – είναι θάνατος και καταστροφή, αλλά μπορεί να γίνει και φως και ζωή, αν τη χειριστούμε με σοφία.
Η φωτιά καίει μέσα μας – ή θα σβήσει μέσα μας
Το μήνυμα είναι απλό: δεν φταίει η πολιτική, ούτε το κράτος. Φταίμε εμείς, πολιτικοί και πολίτες, ο καθένας όσο και ό,τι του αντιστοιχεί, που δεν κρατάμε τη φωτιά μακριά από τα σπίτια μας, που δεν προστατεύουμε τη γη που μας θρέφει. Ας μην αφήσουμε το 152 να γίνει 252, 352, ατέλειωτος αριθμός καμένων μετώπων.
Αν δεν πάρουμε όλοι την ευθύνη, δεν θα σβήσει ποτέ αυτή η φωτιά. Αν θέλουμε να ζήσουμε σε μια Ελλάδα που δεν καίγεται, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε μέσα μας. Ο άνθρωπος είναι η αρχή –και το τέλος– κάθε φωτιάς.
