Για δεκαετίες, το ελληνικό σχολείο έμοιαζε περισσότερο με γραφειοκρατική μηχανή που «παρήγαγε» υποψήφιους για εξετάσεις, παρά με χώρο που διαμόρφωνε ανθρώπους. Παιδιά φορτωμένα με ύλη, στριμωγμένα σε αίθουσες, παπαγάλιζαν γνώσεις που την επόμενη μέρα ξεχνούσαν. Ήταν ένα σύστημα που μάθαινε στα παιδιά να αντέχουν, όχι να ονειρεύονται.
Οι αλλαγές που μπαίνουν τώρα σε εφαρμογή δεν είναι απλώς βελτιώσεις, είναι ρήξη με αυτή τη νοοτροπία.
Όταν φέρνεις το μάθημα της Οικονομίας στη Γ’ Γυμνασίου, δεν κάνεις απλώς «αναδιάταξη ύλης»· λες στα παιδιά: «Θέλουμε να ξέρετε πώς λειτουργεί ο κόσμος». Όταν προσλαμβάνεις 10.000 νέους εκπαιδευτικούς, και σχεδόν 3.500 στην Ειδική Αγωγή, δεν μιλάς για αριθμούς· μιλάς για πρόσωπα, για βλέμματα, για παιδιά που μέχρι χθες ένιωθαν αόρατα και τώρα αποκτούν τη δική τους φωνή.
Το πολλαπλό βιβλίο, οι ψηφιακοί πίνακες, οι σχολικοί λαχανόκηποι δεν είναι πολυτέλειες. Είναι η απόδειξη ότι το μάθημα μπορεί να είναι δημιουργία, ανακάλυψη, συμμετοχή. Ότι το σχολείο δεν είναι μόνο έδρα και κιμωλία· είναι εργαστήριο ζωής.
Το παλιό σύστημα φοβόταν την αλλαγή, γιατί η αλλαγή θέλει δουλειά, φαντασία και πίστη. Αυτή τη φορά όμως, αν πραγματικά πιστέψουμε στις μεταρρυθμίσεις, μπορούμε να βγάλουμε την εκπαίδευση από το τέλμα και να δώσουμε στα παιδιά μας το σχολείο που τους αξίζει: ένα σχολείο που δεν τους διδάσκει απλώς να περνούν εξετάσεις, αλλά να ζουν.
Γιατί αν κάτι χρωστάμε στις επόμενες γενιές, είναι να τους δώσουμε την ευκαιρία να είναι καλύτεροι από εμάς. Και αυτό ξεκινά από το θρανίο.
