Έχουμε καταντήσει να ζητάμε συγγνώμη που απλώσαμε πετσέτα. Κάποιοι συμπεριφέρονται στον αιγιαλό λες και είναι κληρονομιά από τον παππού τους, με το παραχωρητήριο και τη σερβιτόρα στο χέρι. Αν δεν θες ξαπλώστρα, είσαι ύποπτος. Αν δεν παραγγείλεις καφέ στα 6 ευρώ, είσαι «τουρίστας από τα Lidl».
Και τώρα έρχεται το κράτος, με drones, δορυφόρους, ελεγκτές και βιντεοληπτικά συνεργεία, να σου πει: «Πιάσαμε τους πονηρούς!»
Ναι. Καιρός ήταν.
Η ουσία δεν είναι απλώς ότι πετάει ένα drone πάνω από τις παραλίες. Το ζήτημα δεν είναι τεχνολογικό. Είναι βαθιά κοινωνικό. Είναι θέμα ισονομίας, σεβασμού και τελικά δημοκρατίας στην άμμο
Το καλοκαίρι δεν είναι VIP event
Για χρόνια το «βόλεμα» κάποιων παραλιακών επιχειρηματιών έγινε καθεστώς. Σου λέει, «εγώ πληρώνω, κάνω ό,τι θέλω». Σωστά. Εσύ πληρώνεις για το κομμάτι που μίσθωσες. Όχι για όλη την ακτή, το μονοπάτι, το κύμα και τον ήλιο.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν έχει εξοχικό, δεν έχει δική της παραλία, δεν θέλει τραπεζάκι και καρπούζι σερβιρισμένο. Θέλει απλώς να βουτήξει, να μη νιώσει ανεπιθύμητος και να μη χρειάζεται να «παρακαλέσει» να κάτσει σε δημόσιο χώρο.
Κράτος παρόν ή κράτος απών;
Για πρώτη φορά, το κράτος πατάει πόδι εκεί που για χρόνια όλοι έκαναν τα στραβά μάτια. Δεν πρόκειται για πόλεμο κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, πρόκειται για αποκατάσταση μιας βασικής ισορροπίας: ότι η παραλία ανήκει σε όλους.
Η κυβέρνηση, με πρωτοβουλία της Νέας Δημοκρατίας, στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα: τέλος η ασυδοσία. Ναι στην επιχειρηματικότητα, αλλά με όρους, όρια και σεβασμό στον πολίτη.
Κανείς δεν ζητά να καταργηθούν οι επιχειρήσεις στις παραλίες, αρκεί να λειτουργούν με σεβασμό στους κανόνες. Δεν είναι ούτε πόλεμος, ούτε ουτοπία. Είναι αυτονόητο: ο κοινόχρηστος χώρος δεν είναι εμπόρευμα. Και αν χρειάζεται drone για να εφαρμοστεί ο νόμος, τότε… καλώς το και ας άργησε.
Να μην κοροϊδευόμαστε: αν δεν πονέσει, δεν αλλάζει
Αν δεν υπάρξουν πρόστιμα, σφραγίσματα, αποκλεισμοί, τίποτα δεν θα αλλάξει. Η Ελλάδα είναι γεμάτη καλές προθέσεις που δεν γίνονται πράξεις. Και ναι, η τεχνολογία είναι χρήσιμη, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται πολιτική βούληση, τοπική εφαρμογή και μια μεγάλη κουβέντα: τι σημαίνει δημόσιος χώρος στην Ελλάδα του 2025;
Γιατί από πλατείες μέχρι παραλίες, κάποιοι νομίζουν ότι αν βάλεις μια ομπρέλα, έγινε ιδιοκτησία σου. Δεν έγινε. Και δεν θα γίνει.
Η αληθινή πρόοδος είναι να απλώσεις πετσέτα δίπλα στον άλλον – όχι πάνω του
Κι αυτό είναι δουλειά της πολιτείας: να σπάσει την αυθαιρεσία, να υπερασπιστεί τον κοινό χώρο, να φέρει τον νόμο εκεί που δεν έφτανε ποτέ. Όχι για να τιμωρήσει, αλλά για να υπενθυμίσει ότι όλοι δικαιούνται ένα καλοκαίρι χωρίς ταπείνωση.
Και ναι, η χρήση των drones δεν είναι απειλή για τον πολίτη, αλλά εργαλείο για την τήρηση της νομιμότητας. Όταν η τεχνολογία χρησιμοποιείται για να προστατεύσει τον κοινόχρηστο χώρο, τότε δεν παραβιάζει - υπενθυμίζει. Ότι η παραλία είναι όλων. Όχι των «λίγων και καλών».
