Η τραγωδία των Τεμπών δεν αποκάλυψε μόνο τις διαχρονικές παθογένειες του κράτους. Αποκάλυψε και το απόλυτο κενό της αντιπολίτευσης. Όχι σε επίπεδο ρητορικής – από αυτήν έχουμε μπόλικη. Αλλά σε επίπεδο σοβαρότητας, ευθύνης και, κυρίως, στοιχειώδους λογικής. Γιατί άλλο η θεμιτή αμφισβήτηση, κι άλλο το ξεχαρβάλωμα κάθε θεσμικού πλαισίου στο όνομα της «αφύπνισης».
Δεν εμπιστευόμαστε τη Δικαιοσύνη, δεν εμπιστευόμαστε την Αστυνομία, ούτε τα πορίσματα των επίσημων εμπειρογνωμόνων. Δεν εμπιστευόμαστε καν το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Αντίθετα, εμπιστευόμαστε έναν άνθρωπο που εμφανίζεται σε κανάλια, χωρίς να έχει δώσει κανένα αποδεικτικό στοιχείο για την επιστημονική του επάρκεια. Έναν «ειδικό» που μιλά για θερμοκρασίες, εκρήξεις και σενάρια που ακροβατούν μεταξύ φαντασίας και αυθυποβολής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο «εθνικός εμπειρογνώμονας». Ο άνθρωπος έκανε πειράματα με καμινέτο για να αποδείξει ότι το ξυλόλιο δεν καίγεται - και, ω του θαύματος, το καμινέτο του απέδειξε τη θεωρία του. Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη εικόνα της επιστημονικής μεθόδου, τότε τι είναι; Είναι ακριβώς το αντίθετο: είναι η εφαρμογή της αμφισβήτησης και του ανορθολογισμού ως στρατηγικής πολιτικής.
Και η αντιπολίτευση; Ενώ ο «εθνικός εμπειρογνώμονας» κάνει πειράματα με καμινέτο, άλλοι στον πολιτικό χώρο επιλέγουν να κάνουν πειράματα με το μέλλον της χώρας. Αντί να στηρίξουν τη θεσμική διαδικασία και να στηρίξουν την αλήθεια, επιλέγουν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα, δημιουργώντας κλίμα δυσπιστίας και σύγχυσης, προωθώντας θεωρίες συνωμοσίας που μόνο ζημιά μπορούν να φέρουν. Η πολιτική τους στρατηγική θυμίζει πείραμα με επικίνδυνες συνέπειες, χωρίς καμία σκέψη για το αποτέλεσμα.
Θα περίμενε κανείς από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ή τον Κυριάκο Βελόπουλο να κινούνται έτσι. Δεν τους το χρεώνεις ως έκπληξη – αυτή είναι η πολιτική τους γραμμή. Από το ΠΑΣΟΚ όμως, που δηλώνει κόμμα θεσμικήςυπευθυνότητας και κεντροαριστερής προοπτικής, θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο. Μια σαφή στάση υπέρ της λογικής, της επιστημονικής τεκμηρίωσης και του σεβασμού στους θεσμούς. Όχι μισόλογα, όχι επικοινωνιακά ναι-μεν-αλλά.
Η αμφισβήτηση χωρίς όρια δεν είναι ένδειξη πολιτικής εγρήγορσης. Είναι ένδειξη σύγχυσης. Και όσοι καλλιεργούν αυτή τη σύγχυση για να κερδίσουν πρόσκαιρα χειροκροτήματα, δεν διαφέρουν σε τίποτα από εκείνους που κατηγορούν. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλους εμπόρους θυμού. Έχει ανάγκη από σοβαρότητα. Και αυτή δεν ανάβει με φλόγα από καμινέτο.
