Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Κεντροαριστερά. Όχι το φάντασμα της ελπίδας, ούτε της ανανέωσης. Το φάντασμα της απελπισίας. Τριάντα πρόσωπα, δεκαπέντε κόμματα και τρία ρεύματα προσπαθούν να γίνουν «κάτι». Τι; Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν. Ψάχνουν ακόμη το όνομα. Πλατφόρμα; Συμμαχία; Χώρος; Πείτε το όπως θέλετε. Αρκεί να μη σημαίνει τίποτα.
Δεν υπάρχει αρχηγός. Δεν υπάρχει σχέδιο. Υπάρχει μόνο η επιθυμία. Να βρεθείς σε μια φωτογραφία με σοβαρό ύφος. Να πεις σε κάποιο πάνελ πως «είσαι μέρος της λύσης». Ποιας λύσης; Κανείς δεν ξέρει. Αλλά πρέπει να συμμετέχεις. Να φανείς. Να ακουστείς. Να υπάρχεις.
Ο ένας δεν μιλά στον άλλον. Ο δεύτερος δεν εμπιστεύεται τον τρίτο. Ο τέταρτος είναι σίγουρος πως ο πέμπτος είναι προβοκάτορας. Όμως όλοι μαζί δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεργαστούν. Μοιάζουν με διαζευγμένους που πηγαίνουν διακοπές για τα παιδιά. Και τι τους ενώνει; Η φράση «είμαστε αριστερά». Τίποτα άλλο. Ούτε αξίες, ούτε θέσεις, ούτε καν εκλογικό ποσοστό. Μόνο η νοσταλγία μιας εποχής που δεν θα ξανάρθει. Η Κεντροαριστερά δεν έχει πλέον πολιτικό σχέδιο.
Η Κεντροαριστερά δεν είναι πια παράταξη. Είναι αίσθημα. Είναι τραύμα. Όταν οι πολίτες ρωτούν «τι προτείνετε;», η απάντηση είναι: «να φύγει η Δεξιά». Και μετά; Κενό. Γενικολογίες για προοδευτικά μέτωπα και κοινωνική δικαιοσύνη. Πολύς λόγος, λίγη ουσία. Ένα ποτάμι που κυλάει χωρίς νερό.
Ο καθένας κουβαλάει ένα παρελθόν, μια ήττα και μια ομιλία που δεν άκουσε ποτέ κανείς. Άλλοι βγήκαν από το ΠΑΣΟΚ, άλλοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι από την αφάνεια. Όλοι μιλούν με στόμφο. Όλοι θέλουν «διάλογο». Και φυσικά, όλοι «δεν βιάζονται». Έχουν χρόνο. Το εκλογικό 3% δεν πάει πουθενά.
Οι συζητήσεις θυμίζουν οικογενειακά τραπέζια μετά από κηδεία. Υπάρχει θλίψη, αμηχανία και μια αίσθηση ότι «κάτι πρέπει να κάνουμε». Αλλά κανείς δεν θέλει να πει το αυτονόητο: δεν σας ακούει κανείς.
Μιλούν για την κοινωνία, αλλά δεν την έχουν δει από κοντά. Δεν ξέρουν τι σημαίνει ΔΕΗ απλήρωτη, εφορία 20 του μήνα, δουλειά με μπλοκάκι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να επιστρέψουν. Στη Βουλή ή έστω στην τηλεόραση. Να βγουν από την αφάνεια. Να ξαναγίνουν «κάποιοι».
Καταγγέλλουν την αποχή. Την απαξίωση της πολιτικής. Δεν περνά από το μυαλό τους ότι το πρόβλημα δεν είναι η πολιτική. Είναι οι ίδιοι. Νομίζουν πως τους διώχνει η εποχή. Όχι η αλαζονεία, οι ήττες και η βαρεμάρα που κουβαλάνε.
Ονειρεύονται ενότητα. Την ώρα που ετοιμάζονται να φαγωθούν για τη σειρά ομιλίας. Αν δεν υπήρχαν οι κάμερες, θα είχαν ήδη πιαστεί μαλλί με μαλλί για το ποιος θα κάτσει στην καρέκλα. Όχι της εξουσίας. Της συζήτησης. Αυτής που βλέπει ο κόσμος και αλλάζει κανάλι.
Έτσι πορεύονται. Χωρίς ρεύμα, χωρίς πλοίο, μόνο με σωσίβια από παλιές δόξες. Το σχέδιο επανένωσης των ναυαγών είναι σε πλήρη εξέλιξη. Και όλοι κάνουν ότι δεν βλέπουν πως η θάλασσα είναι άδεια.
