Ο Γιώργος Παπανδρέου ανοίγει την ομιλία του μιλώντας για «δημόσιο λόγο», «διαβούλευση» και «αλήθεια». Ξεχνά ότι ήταν ο ίδιος πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα στο πρώτο Μνημόνιο. Την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, που σήμερα επικαλείται, τη διέλυσε ο ίδιος. Οι πολίτες πλήρωσαν τα λάθη του με μέτρα λιτότητας, δανεικά και περικοπές που ακόμα τους βαραίνουν.
Η ασυλλόγιστη φράση «Λεφτά Υπάρχουν» επιστρέφει σαν μαύρη κληρονομιά. Ο λόγος του για διαφάνεια και αυθεντικότητα ακούγεται κωμικός. Κατηγορεί τα social media και τους αλγόριθμους για χειραγώγηση, ενώ ο ίδιος χειραγώγησε την οικονομία και την πολιτική σκηνή, φορτώνοντας τη χώρα με δάνεια και σκληρά μνημονιακά μέτρα.
Μιλά για τη νέα γενιά που διψά για συμμετοχή, αυθεντικότητα και νόημα. Η ίδια του η διακυβέρνηση απέδειξε το αντίθετο. Με απαναλήψεις χωρίς ουσία προσπαθεί να ξαναχτίσει το προφίλ του ως υπερασπιστής της δημοκρατίας, παραβλέποντας ότι τα ίδια του τα έργα έφεραν διάσπαση, λιτότητα και κλονισμό της κοινωνικής εμπιστοσύνης.
Στην πραγματικότητα, κατάφερε να αφήσει τη χώρα… «ελεύθερη» να πληρώνει τα Μνημόνια και να υμνεί τις δικές του «σοφές» αποφάσεις. Το τελικό μήνυμα για «δημοκρατία και ελευθερία της σκέψης» ακούγεται σαν ανέκδοτο. Μιλά για κοινά αγαθά και επιστροφή της αξιοπρέπειας στον δημόσιο λόγο, ενώ η ιστορία θυμίζει μόνο μνημόνια, χρέη και πολιτική που πλήρωσαν οι πολίτες.
