Με το γνωστό ύφος αυθεντίας που τον διακατέχει, ο Γιώργος Παπανδρέου επανεμφανίζεται για να ξαναγράψει την ιστορία όπως τον βολεύει. Σε μια μακροσκελή ανακοίνωση-πολιτικός απολογισμός, επιχειρεί να απαντήσει στην Άνγκελα Μέρκελ για την κρίση χρέους, επιμένοντας στη γνωστή γραμμή: φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από τον ίδιο.
Με χαρακτηριστικό πολιτικό ναρκισσισμό και επιλεκτική μνήμη, ο πρώην πρωθυπουργός ισχυρίζεται πως «εμείς ζητήσαμε περισσότερο χρόνο και πολιτική στήριξη» – λες και οι αγορές, οι Ευρωπαίοι εταίροι και οι πολίτες όφειλαν να του χαρίσουν πίστωση χρόνου επειδή… απλώς το ζητούσε.
Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ξέχασε ποιος άνοιξε την πόρτα του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Ούτε το ποιος εγκατέστησε τη χώρα στο αυστηρότερο πρόγραμμα επιτήρησης στην ιστορία της Ευρωζώνης. Ούτε βέβαια ποιος εμφάνισε το πρώτο μνημόνιο ως μονόδρομο, όταν το καράβι είχε ήδη χτυπήσει στο παγόβουνο της διακυβέρνησής του.
Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι, σύμφωνα με τον ίδιο, το 2010 «μειώσαμε το έλλειμμα κατά 5%» – προφανώς ξεχνώντας το κοινωνικό κόστος, την ανεργία, τα λουκέτα, τις αυτοκτονίες, τις τεράστιες περικοπές. Αλήθεια, ποιος άλλος πολιτικός μπορεί να παρουσιάζει την κοινωνική καταστροφή ως μεταρρυθμιστική επιτυχία;
Όπως πάντα, το αφήγημά του πλαισιώνεται από θεωρίες για τη «συστημική κρίση», την «έλλειψη ευρωπαϊκής ετοιμότητας» και τη «ρήτρα μη διάσωσης», ενώ υπονοεί ότι εάν η Ευρώπη τον είχε ακούσει εγκαίρως, όλα θα είχαν λυθεί. Μόνο που η πραγματικότητα τον διαψεύδει: η ελληνική κρίση ξέφυγε από τον έλεγχο, ακριβώς επειδή η κυβέρνησή του δεν ενέπνευσε καμία εμπιστοσύνη.
Η δε αναφορά του στα ευρωομόλογα, που το 2010 «ήταν ταμπού» και σήμερα είναι «αναγκαιότητα», μοιάζει περισσότερο με απόπειρα προσωπικής δικαίωσης εκ των υστέρων – από εκείνες που συνηθίζουν οι πολιτικοί που απέτυχαν να ανταποκριθούν όταν είχαν την ευθύνη.
Το πιο ειρωνικό απ’ όλα; Ο κ. Παπανδρέου μιλά για την ανάγκη ενότητας στην Ευρώπη, όταν ο ίδιος δίχασε βαθιά την ελληνική κοινωνία, οδήγησε τη χώρα σε ακραία λιτότητα και άνοιξε την πόρτα στη μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική αναταραχή των τελευταίων δεκαετιών.
Η Ιστορία δεν ξαναγράφεται με δελτία Τύπου. Ούτε με «τρεις και μισή αλήθειες». Και σίγουρα δεν αποκαθίσταται με αυτοαναφορικές αφηγήσεις ενός πρωθυπουργού που έμεινε στη μνήμη ως ο άνθρωπος που παρέδωσε τη χώρα στο ΔΝΤ.
