δημοσιογραφία (η) 1. αδιαφορία για την πραγματικότητα «το ότι πάει να βγει ντυμένος με μπουφάν μέρα που το θερμόμετρο δείχνει 30 βαθμούς δείχνει τον βαθμό της δημοσιογραφίας του» 2. εμμονική προσήλωση σε κλισέ «θα μπορούσε να γίνει ένας αξιοπρεπής συγγραφέας αν δεν είχε αυτήν τη δημοσιογραφία στο γράψιμό του»
Ας πούμε και μια αλήθεια...
Η χθεσινή «γενική απεργία» δεν ήταν χρήσιμη μόνο στους εργατοπατέρες που πασχίζουν να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους προκηρύσσοντας απεργιακές τρύπες στο νερό και στους λίγους συμπολίτες που πέρασαν την ώρα τους «διαδηλώνοντας» (βολτάροντας δηλαδή) στους δρόμους του κέντρου. Ηταν χρήσιμη και σε όσους ήθελαν να επιβεβαιώσουν το μεγάλο μέγεθος της απόστασης που χωρίζει τον δημοσιογραφικό λόγο από την πραγματικότητα. Γιατί για άλλη μια φορά τα «σε απεργιακό κλοιό η χώρα» και τα «χιλιάδες εργαζόμενοι στους δρόμους» έδωσαν και πήραν. Και για άλλη μια φορά χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν μια απεργία στην οποία συμμετείχαν ελάχιστοι και τις αναιμικές συγκεντρώσεις που τη συνόδευσαν. Πρόκειται για την ίδια απόσταση από την πραγματικότητα που έχει η επίμονη προσπάθεια να παρουσιαστεί ως ένας σοβαρός και άξιος σεβασμού πολιτικός ο μπρόεδρος Τσίπρας ή η επιμονή να αντιμετωπίζονται ως σοβαροί συνομιλητές συμπολίτες όπως ο Βελόπουλος ή ο Στέφανος με τα κολλητά ρούχα (και, ναι, το ότι οι δημοσιογράφοι αναρωτιούνται γιατί όλο και λιγότεροι τους παίρνουν στα σοβαρά οφείλεται στην ίδια απόσταση).
Τα μισά
Η αποκάλυψη ότι στην κολυμπήθρα του σχηματίστηκε ένας σταυρός είναι μόνο ένα μικρό μέρος των όσων συνέβησαν στη βάφτιση του ηγέτη της Τζάκρη. Γιατί αμέσως μετά τον σχηματισμό του σταυρού άνοιξαν και τα νερά της κολυμπήθρας κι από μέσα βγήκε ένα μπαρμπούνι με φτερά αγγέλου που τραγούδησε τον Ακάθιστο Υμνο σε τραπ διασκευή, ενώ από ψηλά μια βαριά φωνή έλεγε: «Στέφανε, εσύ μια μέρα θα βγεις στον Ευαγγελάτο».
Δεν είχαν τον σωστό παρουσιαστή
Παρακολούθησα κι εγώ την τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας που έγινε στην Αρχαία Ολυμπία και πρέπει να σας πω ότι τη βρήκα πάρα πάρα πάρα πολύ καλή. Και θα ήταν πραγματικά τέλεια αν την παρουσίαζε η Ρούλα η Κορομηλά (ή έστω ο Νίκος ο Κοκλώνης) και συνοδευόταν από μουσική του Νίκου του Καρβέλα (ή έστω της Μαρίνας της Σάττι).
Τρίπτυχα
Είναι πια τόσο πολλές οι αναφορές (και από δεξιά και από αριστερά) στο τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» που καμιά φορά φοβάμαι ότι παρακολουθώντας κάποια ομιλία, κάποιου τυχαίου υποψήφιου ευρωβουλευτή, θα τον ακούσω ξαφνικά να λέει «Ασθενήν έχομεν…»
