Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι όπως όλα δείχνουν και η τελευταία που η αντιπολίτευση επιχειρεί να παίξει πολιτικά παιχνίδια με την εξωτερική πολιτική στο πλαίσιο της τοξικότητας και του λαϊκισμού και του δρόμου που ακολουθούν συνολικά τα κόμματα στην προσπάθειά τους να πλήξουν την κυβέρνηση αδιαφορώντας για την ίδια τη χώρα.
Η ρηματική διακήρυξη της Λιβύης με την οποία επιχειρείται να αμφισβητηθούν κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας μετατρέπεται σε προμετωπίδα της αντιπολίτευσης που εμφανίζεται να υιοθετεί αυτά που υποστηρίζει η προσωρινή κυβέρνηση της Τρίπολης, η οποία έχει υπογράψει και το παράνομο και άνευ νομικών αποτελεσμάτων τουρκολιβυκό σύμφωνο.
Το γεγονός ότι η Λιβύη εμφανίζεται να απορρίπτει τη μέση γραμμή –που ισχύει στις περιπτώσεις που δεν ορίζονται ΑΟΖ μεταξύ δύο χωρών– εκλαμβάνεται ακόμη και από τα αυτοαποκαλούμενα κόμματα εξουσίας, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ως δεδομένο και ως κάτι που δημιουργεί τετελεσμένα.
«Δυστυχώς για τα εθνικά μας συμφέροντα, η κυβέρνηση της Τρίπολης δεν φαίνεται να σέβεται τη μέση γραμμή πως αρχικά εμφανιζόταν από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά αντιθέτως να αμφισβητεί ευθέως τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας σε εφαρμογή του διεθνούς δικαίου» αναφέρει μεταξύ άλλων το ΠΑΣΟΚ.
Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για «έλλειμμα σαφούς συνεκτικής εθνικής στρατηγικής» και για «ήττες της χώρας μας, με το ένα φιάσκο να διαδέχεται το άλλο, σηματοδοτώντας συρρίκνωση του διεθνούς αποτυπώματος της χώρας».
Ανάλογες τοποθετήσεις έκαναν και τα υπόλοιπα κόμματα. Απλώς τα δύο πρώτα έχουν ασκήσει κυβερνητικό έργο. Έχουν κυβερνήσει τη χώρα. Ας παρακάμψουμε τι έκαναν ως κυβερνήσεις. Ο τρόπος που αντιδρούν εμφανίζεται τη χώρα –για να πλήξουν την κυβέρνηση– αδύναμη. Παράλληλα,δίνουν ρόλο και υπόσταση σε πράξεις που δεν έχουν κανένα νομικό έρεισμα και δεν δημιουργούν τετελεσμένα δεδομένου ότι και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ξεκάθαρα χαρακτηρίσει το τουρκολιβυκό μνημόνο παράνομο.
Και αυτό την ώρα που η κυβέρνηση κινείται προς όλες τις πλευρές συντεταγμένα και με συγκεκριμένο σχέδιο. Το κυριότερο είναι ότι δρα και όσα συμβαίνουν είναι αντιδράσεις που μπορούν να θεωρηθούν και αναμενόμενες. Η δράση άλλωστε φέρνει αντίδραση και αυτή η κυβέρνηση έχει προβεί σε βασικές κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής με συμφωνίες όπως αυτή με την Ιταλία και την Αίγυπτο.
Στο πλαίσιο αυτό η στάση της αντιπολίτευσης δύναται να χαρακτηριστεί και επικίνδυνη αφού λειτουργεί με γνώμονα την μικροκομματική εκμετάλλευση ζητημάτων που θέλουν ιδιαίτερους χειρισμούς στο διπλωματικό πεδίο. Το βέβαιο είναι πως η κυβέρνηση δεν προτίθεται να υπαναχωρήσει σε ό,τι αφορά κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και το μήνυμα έχει σταλεί...
