Εντύπωση προκαλεί το άρθρο γνώμης που έγραψε για την «Καθημερινή», ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, στο οποίο εκφράζει την αντίθεσή του για το επώνυμο «Ντε Γκρες» που επέλεξαν τα μέλη της τέως βασιλικής οικογένειας. Στο άρθρο του, ο κύριος Αλιβιζάτος εγείρει καταγέλαστα επιχειρήματα, ως προς την προβληματικότητα του εν λόγω επωνύμου. Αφενός, ο κύριος Αλιβιζάτος υποστηρίζει ότι θα μπορούσε η αποδοχή του συγκεκριμένου επωνύμου, να αποτελέσει το έναυσμα για να κάνουν τα επώνυμα τους «"Της Ελλάδος" (ή "Της Ηλείας", ή "Της Καρδίτσας")». Θεωρούμε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα που θα τολμούσε κάτι αντίστοιχο, διότι το «κάζο» που θα εισέπραττε όποιος το τολμούσε, θα «πήγαινε σύννεφο».
Ο κύριος Αλιβιζάτος συνεχίζει λέγοντας ότι «από αυτή την άποψη, η αίτηση των ανωτέρω δεν πληροί, κατά τη γνώμη μου, τις προϋποθέσεις του ν. 2215/1994, ο οποίος ζητεί από αυτούς να δηλώσουν επώνυμο της επιλογής τους και όχι κάτι που δε μοιάζει καν με επώνυμο». Βέβαια, εάν κάποιος κάνει τον κόπο να ανατρέξει στον νόμο Βενιζέλου (ν.2215/1994) που επικαλείται ο κύριος Αλιβιζάτος -και συγκεκριμένα στο Άρθρο 6 παράγραφος 5γ., όπου περιγράφεται το πώς μπορούν τα μέλη της τέως βασιλικής οικογένειας, να πάρουν πίσω την ελληνική ιθαγένεια-, ουδεμία πρόβλεψη υπάρχει για το επώνυμο. Απλώς ότι πρέπει να επιλέξουν ένα επώνυμο. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι «εφόσον συντελεσθεί εγγραφή στα μητρώα αρρένων ή τα δημοτολόγια δήμου ή κοινότητας του κράτους με όνομα, επώνυμο και τα λοιπά αναγκαία κατά νόμον στοιχεία ταυτότητας». Συνεπώς, ο κύριος Αλιβιζάτος αυθαιρέτως έρχεται και κάνει κρίση του τι συνιστά και, τι δε συνιστά επώνυμο. Δίχως να επικαλεστεί κάποιον νόμο, ή κάποια διάταξη, αφήνοντας όμως να εννοηθεί ότι αυτά λέγονται «υπό το gravitas του συνταγματολόγου».
Αριστερή ιδεοληψία;
Μας ήρθε η θύμιση μιας συνέντευξης που είχε δώσει ο κύριος Αλιβιζάτος στην LIFO (4/3/2019), όπου έλεγε διάφορα χαριτωμένα. Ανάμεσα σε άλλα, είχε πει τότε για τον Αλέξη Τσίπρα ότι «έχει το μεγάλο προσόν που είχε και ο Ανδρέας Παπανδρέου να είναι πολύ γοητευτικός στη συνομιλία. Και πολύ συμπαθής», ενώ είχε προσθέσει ότι «έχει ταχύτατη αντίληψη και πραγματικά αισθάνεσαι ότι δε χρειάζεται να συζητάς από τα πιο στοιχειώδη στην αρχή μαζί του για φτάσεις εκεί που θέλεις. Πιάνει πουλιά στον αέρα». Τα σχόλια θεωρούμε ότι περιττεύουν. Υπάρχουν όμως και πιο ενδιαφέροντα σημεία.
Συγκεκριμένα, στην ίδια συνέντευξη, ο κύριος Αλιβιζάτος είχε αποκαλύψει την επιθυμία που είχε εκφράσει στον αρχηγό του Ποταμιού, Σταύρο Θεοδωράκη, καθώς και στην -τότε πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, νυν ΠΑΣΟΚ- αείμνηστη Φώφη Γεννηματά: «το είχα πει στην κ. Γεννηματά και στο Σταύρο Θεοδωράκη ότι με ενδιαφέρει το Ευρωκοινοβούλιο. Δε θα το έκανα επειδή θέλω να γίνω ευρωβουλευτής ή κάτι άλλο. Θα το έκανα επειδή με γοητεύει η ιδέα να ενωθεί αυτός ο χώρος». Εκπληκτικό, κύριε καθηγητά: θα πηγαίνατε -εφόσον σας έβαζαν στη λίστα τότε- για ευρωβουλευτής, όχι για να διεκδικήσετε τα δίκαια της Ελλάδος στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά την ένωση της ευρύτερης Αριστεράς! Να φανταστούμε ότι στο περιστατικό με την ανύπαρκτη νεκρή μικρή Μαρία στον Έβρο, θα είχατε συνταχθεί με τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι κατηγορούσαν τη χώρα μας; Διότι κατά δήλωσή σας, το μείζον είναι «να ενωθεί αυτός ο χώρος».
... ή μήπως «βεντέτα»;
Στην ίδια συνέντευξη όμως, η τελευταία ερώτηση έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, μιας και η δημοσιογράφος ρωτά τον κύριο Αλιβιζάτο, ποια είναι η μεγαλύτερη νίκη στη μακρόχρονη νομική του διαδρομή. Η απάντηση εξηγεί τα πάντα: «σίγουρα η βασιλική περιουσία. Μια αντιδικία στο Στρασβούργο που κράτησε από το 1996 ως το 2002 και ήταν η μοναδική που ήμουν με την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης. Τυπικά μεν χάσαμε, διότι καταδικάστηκε η απαλλοτρίωση της περιουσίας του Κωνσταντίνου από την ελληνική πολιτεία, όμως στην ουσία τα επιχειρήματά μας δικαιώθηκαν, γιατί γύρευε 163 εκατομμύρια ευρώ και πήρε μόνο 13».
«Σπουδαία νίκη», με την οποία το δημόσιο αποζημίωσε με «μόλις» 13,7 εκατομμύρια ευρώ -από το κονδύλι των φυσικών καταστροφών, μάλιστα- την τέως βασιλική οικογένεια, η οποία προσέφυγε στο Στρασβούργο εξ αιτίας του νόμου Βενιζέλου (ν.2215/1994)! Ενδεχομένως ο κύριος Αλιβιζάτος να κρατά μανιάτικο στην τέως βασιλική οικογένεια, ότι καταδίκασε στο Στρασβούργο την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της επιδικάστηκε αποζημίωση. Είναι όμως τουλάχιστον μικροπρεπές, τη στιγμή που το κύριο πρόσωπο με το οποίο υπήρξε η σύγκρουση - ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος -, έχει φύγει από τη ζωή. Ίσως, το να περιμένει κανείς μεγαθυμία, από έναν άνθρωπο που είχε ειλικρινώς την εντύπωση, ότι ο Αλέξης Τσίπρας «πιάνει πουλιά στον αέρα», να ήταν υπερβολή.
