Ο κύκλος έντασης, βίας, φωτιάς και βανδαλισμών που άνοιξε στα Εξάρχεια δεν είναι νέος –παλιός είναι όσο κι εγώ. Ακούω ότι πρόκειται για κατοίκους που διαμαρτύρονται για την κατασκευή του μετρό στην πλατεία, για τα δέντρα που θα κοπούν, για τον μοναδικό ελεύθερο χώρο που έχουμε στη γειτονιά για να παίζουν τα παιδιά και να πίνουν τον καφέ τους οι μεγάλοι. Ουδέν ψευδέστερον.
Αυτή η πλατεία πάνε πολλά χρόνια που δεν ήταν προσβάσιμη σε νέους, γέρους και παιδιά. Οι μόνοι που μπορούσαν να τη «χαίρονται» ήταν οι διάφορες συμμορίες, μάλιστα την είχαν χωρίσει σε τεταρτημόρια, πρέζα, λαθραία τσιγάρα, μπάφος. Τις νύχτες μαχαιρώματα, καβγάδες, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, τις ημέρες τα απομεινάρια της νύχτας, χρήστες, μεθυσμένοι, ναυαγοί, αδέσποτα σκυλιά.
Τις ημέρες διαδηλώσεων για οποιονδήποτε λόγο σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης η πλατεία ήταν το σημείο συνάντησης για «πέσιμο στους μπάτσους» και κυνηγητό στα σοκάκια με ανταλλαγή μολότοφ και χημικών, κάψιμο κάδων, αυτοκινήτων, δέντρων, των πνευμόνων και της λογικής μας. Κανένας άλλος δεν ανέβαινε στην πλατεία για κανέναν λόγο. Μόνο περιμετρικά και με την τρίχα στον σβέρκο ανασηκωμένη.
Τα νέα της κατασκευής του μετρό οι μόνιμοι κάτοικοι και μονίμως πολιορκημένοι τα υποδέχτηκαν με μια ισχνή ελπίδα ότι επιτέλους μπορεί να φέξει και για αυτούς. Ήδη η περιοχή είχε ξεφτίσει τόσο που όλα ήταν ευτελούς αξίας – ένα άβατο αβίωτο. Τη εξαιρέσει όσων έρχονταν από άλλες γειτονιές για να εκτονώσουν περισσευούμενες ορμόνες, να ξεράσουν στις πόρτες μας τις μπίρες και τα σουβλάκια και να γυρίσουν στα σπιτάκια τους.
Πληρώσαμε τα σπασμένα, τα καμένα, τα μουντζουρωμένα, υψώσαμε στα πορτοπαράθυρα κάγκελα, βάλαμε συναγερμούς, κλειστήκαμε μέσα στα τείχη μας σαν τους συφοριασμένους Τρώες, ξοδέψαμε τα αποφόρια της «ιστορίας», Άσιμος, Γώγου, «μπάτσοι-γουρούνια- δολοφόνοι», «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, η Χούντα δεν τελείωσε το ’73» – ανιστόρητο.
Ακούω τα συνθήματα αυτών των ημερών «Δέκα-εκατό-χιλιάδες καταλήψεις», «Έξω οι μπάτσοι από την πλατεία, τα Εξάρχεια έχουν ιστορία» – η μόνη ιστορία που έχουν τα Εξάρχεια είναι ένα παραμύθι που το συντηρούν αυτοί που μπορούν να κρατάνε την καρδιά της πόλης σε διαρκές έμφραγμα, υποστηριζόμενοι από μια δήθεν αριστεροαναρχική ιδεολογία με δήθεν οικολογικές ευαισθησίες.
Σας έχω νέα: η περιβαλλοντική μελέτη για το μετρό υπεγράφη από τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, τα δέντρα που τώρα θέλει να σώσει ο νεοεκλεγείς δήμαρχος ουκ ολίγες φορές είχαν γίνει παρανάλωμα του πυρός και τρέχαμε να τα σβήσουμε με μπουκάλια νερό από τα περίπτερα, οι δεκαπέντε συγκεντρωμένοι που σήμερα διαμαρτύρονται και προπηλακίζουν τους εργάτες μάλλον δεν θα γίνουν ήρωες, οι πενήντα μπάχαλοι που το βράδυ θα κάψουν και θα ρημάξουν τη ζωή μας ας βρεθούν επιτέλους ενώπιον του νόμου – εκτός κι αν λέω άγνωστες λέξεις...
