Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής καταδεικνύει το επείγον για την Ευρώπη να τιμήσει την ιστορία της. Αυτό συνεπάγεται θυσίες, αλλά κανένα συμβιβασμό στην εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη και την προστασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Θα απαιτήσει «ιδρώτα και κόπο», ελπίζουμε όχι «αίμα και δάκρυα».
Η Αμερική παραμένει σύμμαχος, μια ισχυρή στρατιωτική ομπρέλα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μπήκε και στους δύο παγκόσμιους πολέμους όταν δεν είχε άλλη εναλλακτική. Τότε, όπως και τώρα, όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη τα αντιμετωπίζει ως κάτι ξένο σε σχέση με τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα.
Το θέμα, όμως, δεν είναι τι προτίθεται να κάνει ο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά γιατί το… κουράζουν οι 27 ηγέτες που τα λένε και τα ξαναλένε και δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Ας αποφασίσουν τελικά, και εάν είναι απαραίτητο να τροποποιήσουν τις συμμαχίες τους, ακόμα και εντός του ΝΑΤΟ, ας το πράξουν.
Τουλάχιστον να συμφωνήσουν ότι η Ευρώπη δεν είναι ένα ιστορικό μουσείο που επισκέπτονται άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Είναι πολύ περισσότερα. Πρέπει να είναι πολύ περισσότερα, χωρίς να ξεχνούν ποτέ τις αξίες της, τις αρχές της, τα κοινά ιδανικά και τον πολιτισμό της.
