Είναι να απορεί κανείς πόσες ακόμα επετείους θα χρειαστούν μέχρι να καταλάβει ορισμένος πολιτικός κόσμος ότι η αποκατάσταση της Δημοκρατίας δεν είναι θεσμικό φεστιβάλ εντυπώσεων. Ο Αλέξης Χαρίτσης, πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, αποφάσισε φέτος να κλέψει τη «δόξα» των δηλώσεων και των φλας, στήνοντας το δικό του αυτοσχέδιο σκηνικό έξω από το Προεδρικό Μέγαρο — με guest εμφάνιση ενός Παλαιστίνιου πρόσφυγα. Όταν δεν έγινε δεκτός ο συνοδός του, ο κ. Χαρίτσης αποχώρησε ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Όχι τόσο από την επέτειο. Από την προβολή δεν αποχωρεί ποτέ.
Η κίνηση, που βαφτίστηκε «υψηλού συμβολισμού» από τη Νέα Αριστερά, θύμισε περισσότερο φτηνό σκηνοθετικό εύρημα παρά πολιτική πράξη. Τι ακριβώς επιχείρησε να δείξει ο κύριος Χαρίτσης; Ότι η ελληνική Δημοκρατία οφείλει να παρακάμψει το εθιμοτυπικό και το πρωτόκολλο για χάρη ενός αυτοσχέδιου ακτιβιστικού καρέ; Ότι κάθε πολιτικός μπορεί να μετατρέπει έναν θεσμό σε σκηνή θεατρικής χειρονομίας για τις κάμερες; Αν αυτό είναι το νέο ήθος της «προοδευτικής» ευαισθησίας, τότε το πρόβλημα δεν είναι το Πρωτόκολλο – είναι η πρόθεση.
Με δηλώσεις φορτισμένες και προκάτ ρητορική («η θέση μου είναι στο πλευρό της Παλαιστίνης», «η Δημοκρατία έχει υποχρέωση να τους χωρά όλους»), ο κ. Χαρίτσης δεν έχασε την ευκαιρία να καταγγείλει αυτό που… ποτέ δεν του αφαιρέθηκε: το δικαίωμα να εκφράζεται, να παρίσταται, να δηλώνει ό,τι θέλει. Απλώς δεν του δόθηκε η άδεια να αλλάξει το πρωτόκολλο κατά βούληση. Και αυτό τον ενόχλησε. Γιατί σε αυτό το πολιτικό αφήγημα, δεν είναι αρκετό να είσαι παρών — πρέπει πάντα να είσαι και το επίκεντρο.
Η Δημοκρατία, όμως, δεν έχει ανάγκη από φθηνούς εντυπωσιασμούς. Έχει ανάγκη από σεβασμό, από θεσμική σοβαρότητα και από εκπροσώπους που δεν παρερμηνεύουν την ευαισθησία ως ευκαιρία για προσωπική ανάδειξη. Ο κ. Χαρίτσης μπορεί να μην εισήλθε στη δεξίωση, αλλά φρόντισε να μπει στις ειδήσεις. Κι ίσως, για κάποιους, αυτό να μετρά περισσότερο από την ίδια τη Δημοκρατία που λένε ότι υπερασπίζονται.
