Στη γιορτή της Δημοκρατίας πάνε μόνο αυτοί που την τιμούν. Όλοι όσοι δεν πάνε είναι επειδή νομίζουν πως το δημοκρατικό πολίτευμα που τους κάθισε στα έδρανα και τους πληρώνει αδρά για τις κοινοβουλευτικές θέσεις τους, είναι φέτος λιγότερο σπουδαίο από τη διαμαρτυρία για την Παλαιστίνη, ή μπορεί ‒στην τελική‒ του χρόνου να είναι και λιγότερο σπουδαίο από ένα ραντεβού στο κομμωτήριο για ρεφλέ και ανταύγειες.
Ο Κυριάκος Βελόπουλος δεν πήγε φέτος, γιατί δεν ήθελε ‒όπως μέσες άκρες είπε‒ να παρίσταται σε γιορτές που θυμίζουν εθνικές τραγωδίες. Εντάξει, πρώτη φορά από το 1974 η επέτειος της Γιορτής της Δημοκρατίας πέφτει κοντά στην επέτειο από την εισβολή του Αττίλα, τον καταλαβαίνουμε.
Η Ζωή, πάλι, βλέποντας τα δημοσκοπικά της να πέφτουν, σου λέει ας γειώσω τη Γιορτή της Δημοκρατίας και ας πάω στο Σύνταγμα σε συγκέντρωση αλληλεγγύης για τον παλαιστινιακό λαό, μπας και μαζέψω καμιά ψήφο με την επανάσταση. Και αυτήν την καταλαβαίνω, ψάχνει τραγωδία να πιαστεί· ο καθένας όπως μπορεί, αγαπητοί, εγώ δεν κρίνω.
Ο Αλέξης ο Χαρίτσης, στα ίδια με τη Ζωή, καθώς και αυτός τραγωδία να πιαστεί έψαχνε εικάζω, αλλά τελικά στα χνάρια του Αλέξη Τσίπρα το 2008 πάτησε, και πήρε έναν άνθρωπο από την Παλαιστίνη και επιχείρησε να μπει στον κήπο του Μεγάρου μαζί του, όπως ακριβώς είχε τρυπώσει ο Τσίπρας με μια γυναίκα από τη Σιέρα Λεόνε τότε, μόνο που το 2025 δεν είναι 2008 ‒ευτυχώς για όλους μας, αλλά δυστυχώς για τον πρόεδρο της Νέας Αριστεράς‒ και έμεινε απ’ έξω.
Για τον Νατσιό δεν γράφω, αυτόν για κάποιον λόγο τον ξεχνάω πως υπάρχει στη Βουλή ‒ πού θα πάει, άλλα δυο χρόνια εκεί μέσα, κάποτε θα τον θυμηθώ.
Τώρα, στις πιο αξιοσημείωτες παρουσίες της βραδιάς, πέρα από τις συνηθισμένες του πολιτικού χώρου, για μένα υπήρξε ο Αλβανός μετανάστης Γκόγκα Λεβιάν, που έπεσε πριν από λίγο καιρό μέσα τα νερά του Άραχθου με αυτοθυσία για να σώσει τα δύο παιδιά, ο άνθρωπος αυτός πήγε στη γιορτή και έλαμπε, όταν κάποιοι άλλοι ξέρουν πως ο μόνος τρόπος να λάμψουν είναι η απουσία τους.
