Το Σαββατοκύριακο που πέρασε μπήκε και η Αυστρία στον χορό της πολιτικής αστάθειας, πιάνοντας το χέρι μιας σειράς κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία κυβέρνησης δίχως το αντισυμβατικό συντηρητικό κόμμα FPO (το οποίο είχε έρθει πρώτο στις πρόσφατες εκλογές) δεν έβγαλαν λευκό καπνό. Ο καγκελάριος και ηγέτης του κεντροδεξιού OVP παραιτήθηκε και τώρα τα κύρια ενδεχόμενα είναι δύο: ή η χώρα θα οδηγηθεί σε νέες εκλογές, όπου οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το FPO όχι μόνο θα κρατήσει την πρώτη θέση αλλά θα ανεβάσει τα ποσοστά του, ή θα υπάρχει συμφωνία για συγκυβέρνηση ανάμεσα σε FPO και OVP.
Παράλληλα, στη Γερμανία η κυβέρνηση συνεργασίας έχει καταρρεύσει και προκηρύχθηκαν πρόωρες εκλογές για τις 23 Φεβρουαρίου, με τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης να βρίσκονται μαζί οριακά πάνω από το 30%, ενώ Χριστιανοδημοκράτες και AfD μαζί ξεπερνούν το 50% (32% και 19% αντίστοιχα). Η δεύτερη πιο σημαντική χώρα της ΕΕ, η Γαλλία, έχει αλλάξει τέσσερις πρωθυπουργούς σε έναν χρόνο, ενώ η νέα κυβέρνηση δεν αναμένεται να κρατήσει πολλούς μήνες.
Στην Ολλανδία η κυβερνητική συνεργασία είναι δυσλειτουργική και δεν αποκλείεται μέσα στο 2025 να καταρρεύσει, ενώ στο Βέλγιο δεν έχουν ακόμα κυβέρνηση από τις προηγούμενες εκλογές. Στην Ισπανία η κυβέρνηση δεν μπορεί να περάσει τον προϋπολογισμό από τη Βουλή (υπάρχει διαμάχη ανάμεσα σε Junts, PNV από τη μία να ζητούν προϋπολογισμό που δεν θα βλάπτει την επιχειρηματικότητα, ενώ Sumar και Podemos θέλουν πιο «αριστερής κατεύθυνσης» προϋπολογισμό).
Στη Ρουμανία τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών ακυρώθηκαν και αναμένονται νέες εκλογές τον Μάρτιο, ενώ, τέλος, η Βουλγαρία δεν έχει σταθερή κυβέρνηση εδώ και χρόνια.
Οπως φαίνεται, η Ευρώπη έχει μπει για τα καλά στον χορό της αστάθειας. Τον ρυθμό δίνει κατά κύριο λόγο η κρίση στην αγοραστική δύναμη μέσω της ακρίβειας σε ενέργεια, τρόφιμα και στέγαση. Σημαντικότατο ρόλο παίζουν και το μεταναστευτικό και η εγκληματικότητα που απειλούν τον τρόπο ζωής των πολιτών. Μέσα σε αυτήν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα η Ελλάδα φαντάζει, παρά το κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό, ως νησίδα πολιτικής σταθερότητας. Η οποία όμως απειλείται από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα πολλών κρατών-μελών της ΕΕ.
