Η δέσμευση του Εμανουέλ Μακρόν να καταστήσει τη Γαλλία, μέχρι τον Σεπτέμβριο, το δωδέκατο μέλος της ΕΕ που θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης έχει τη δική της λογική.
Αν αυτό είναι αποδεκτό, είναι άλλο θέμα. Τους τελευταίους μήνες, οι επιλογές του Γάλλου προέδρου, τόσο στην εξωτερική πολιτική όσο στην εσωτερική πολιτική, δεν ήταν πάντα αποδοτικές. Δεδομένου ότι η δεύτερη θητεία του πρόκειται να λήξει τον Μάιο του 2027 και δεν μπορεί να ανανεωθεί, ο Εμανουέλ Μακρόν δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος. Ωστόσο, ο «παρορμητικός» χαρακτήρας των αποφάσεών του έχει κόστος στην ΕΕ.
Κι αυτό γιατί η Παλαιστίνη χωρίζεται σε δύο ανταγωνιστικές οντότητες: μια αποδυναμωμένη Παλαιστινιακή Αρχή στη Ραμάλα και μια ισλαμιστική δύναμη στη Γάζα. Μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για ένα κράτος υπό αυτές τις συνθήκες; Πιθανόν η αιφνιδιαστική ανακοίνωση του προέδρου Μακρόν να έχει υψηλό πολιτικό συμβολισμό προκειμένου να πιέσει το Ισραήλ να επιστρέψει στην αρχή της λύσης των δύο κρατών, την οποία η κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου φαίνεται να έχει εγκαταλείψει.
Αλλά κι έτσι να είναι, το timing στην προκειμένη περίπτωση διευκολύνει και σ’ έναν βαθμό επιβραβεύει τα σχέδια της Χαμάς. Συνεπώς σε άλλη κατεύθυνση πρέπει να αναζητηθούν τα κίνητρα του Γάλλου προέδρου και όχι φυσικά ότι είναι περισσότερο υπέρ της ειρήνης από τα άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ. Είναι προφανές ότι ο Εμανουέλ Μακρόν, διαπιστώνοντας το έλλειμμα ηγεσίας στις Βρυξέλλες, θέλει μ’ αυτή την εντυπωσιακή πρωτοβουλία να πάρει τα ηνία από την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και να ηγηθεί κατά του Ντόναλντ Τραμπ.
Παράλληλα, με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό της Γαλλίας, θέλει να αποκαταστήσει το κύρος του για μια σειρά άστοχων αποφάσεων που τον εξέθεσαν στους κεντρώους ψηφοφόρους και στην αστική τάξη. Οπως η απόφασή του να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση στον απόηχο των ευρωεκλογών του περασμένου Ιουνίου. Ηττημένος από την Εθνοσυνέλευση, ο Εμανουέλ Μακρόν παραπλανήθηκε από την έκρηξη υπερηφάνειας της μετριοπαθούς αστικής τάξης. Πίστευε ότι η φιλελεύθερη Γαλλία ήταν ισχυρότερη από τη λαϊκιστική και ριζοσπαστική όψη της.
Η καταδίκη απορρίφθηκε από την ψηφοφορία. Ο Εμανουέλ Μακρόν, απομονωμένος στο Μέγαρο των Ηλυσίων, δεν έλαβε σοβαρά υπόψη του τα μηνύματα των εκλογών και τη ριζοσπαστικοποίηση ενός μέρους της μεσαίας τάξης και κυρίως των υπερήλικων εκλογέων.
Με το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου 2024, στην πραγματικότητα ο Μακρόν καταδίκασε τη Γαλλία σε αστάθεια, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης Μπαρνιέ και τη διαδοχή από τον Μπαϊρού που, όπως φαίνεται με τις αποφάσεις του η Γαλλία, οδηγείται σε νέα κρίση.
Στην προσπάθειά του ο πρόεδρος Μακρόν να αλλάξει την ατζέντα, έβαλε ως στόχο να κάνει τη «Γαλλία μεγάλη ξανά», εκμεταλλευόμενος, όπως προαναφέρθηκε, το κενό ηγεσίας στην ΕΕ. Σύμφωνα με το δικό του σκεπτικό, καλύτερη ευκαιρία δεν θα μπορούσε να υπάρξει από την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Μια κίνηση, θα λέγαμε, εκ του ασφαλούς μιας κι ένα μεγάλο μέρος της γαλλικής κοινής γνώμης διάκειται θετικά στον αγώνα των Παλαιστινίων.
Αλλωστε, η Γαλλία έχει και παράδοση φιλοξενώντας διαχρονικά εξόριστους ηγέτες από τη Μέση Ανατολή. Θυμίζουμε ότι ο Αγιατολάχ Χομεϊνί πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της εξορίας του στη Γαλλία. Για να μην αναφέρουμε τον ηγέτη για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης Γιάσερ Αραφάτ, ο οποίος πέθανε στη Γαλλία το 2004. Συνεπώς η ανακοίνωση του Μακρόν δεν συγκρούεται με την ιστορική παράδοση που σε μεγάλο βαθμό έχει ισχυρά ερείσματα στη γαλλική κοινωνία.
Ο Γάλλος πρόεδρος είναι πεπεισμένος ότι η απόφασή του θα διεμβολίσει τους ψηφοφόρους της ριζοσπαστικής Δεξιάς του Μπαρντελά και της ριζοσπαστικής Αριστεράς του Μελανσόν, παραβλέποντας όμως τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν στις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, αλλά και τους κινδύνους που διατρέχει η εβραϊκή κοινότητα στη Γαλλία. Αξίζει να σημειωθεί ότι από τις 7 Οκτωβρίου του 2023, από το μακελειό της Χαμάς με τους 1.200 και πλέον σφαγιασθέντες και τους εκατοντάδες Εβραίους ομήρους, έχουν σημειωθεί πάνω από 1.500 επεισόδια αντισημιτισμού στην κατά τα άλλα ανεκτική-συμπεριληπτική κοινωνία της Γαλλίας.
Η απόφαση του Γάλλου προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν, να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος τον Σεπτέμβριο, υποστηρίζουν κύκλοι του Μεγάρου των Ηλυσίων, είναι μια ευκαιρία για τη διεθνή κοινότητα να κινηθεί γρήγορα για την επίτευξη συμφωνίας.
Ωστόσο, από την πρώτη αντίδραση της Χαμάς που αποδίδει την ανακοίνωση του προέδρου Μακρόν στον δικό της αγώνα κατά των σιωνιστών, παρά το γεγονός ότι ο Γάλλος πρόεδρος είπε ότι μέρος της διαδικασίας για την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους προϋποθέτει τον αφοπλισμό όλων των ένοπλων ομάδων, συμπεριλαμβανομένης της Χαμάς, προδικάζει την τύχη της πρωτοβουλίας του.
