Η αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους από τη Γαλλία –πιθανότατα και από το Ηνωμένο Βασίλειο– συνιστά ουσιαστικά αναγνώριση της τρομοκρατίας. Ενθαρρύνει τη Χαμάς, επιπλέον αποδυναμώνει τις διπλωματικές πρωτοβουλίες. Ο Εμανουέλ Μακρόν, με αυτήν την επιλογή, γνωρίζει ότι δεν συμβάλλει στη λύση του προβλήματος, αλλά το κάνει για να διευθετήσει τα δικά του εσωτερικά προβλήματα. Πρακτικά, η αναγνώριση δεν έχει και τόση σημασία, όση σημασία έχει το μήνυμα προς τη διεθνή κοινότητα ότι η βία αποφέρει αποτελέσματα.
Και μάλιστα όταν η βία έχει στόχο το Ισραήλ και την καταστροφή του.
Ο Γάλλος Πρόεδρος έχει χρόνο μέχρι τον Σεπτέμβριο που θα αναγνωρίσει το Παλαιστινιακό κράτος να αναρωτηθεί ποιος εκπροσωπεί την Παλαιστίνη, αφού αν αύριο διεξάγονταν εκλογές, στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, η Χαμάς και οι ισλαμιστικές παρατάξεις θα κέρδιζαν. Και ο ίδιος γνωρίζει, επίσης, ότι ένα Παλαιστινιακό κράτος υπό τις σημερινές συνθήκες θα ήταν ένα μικρό Ιράν σε απόσταση αναπνοής από το Ισραήλ. Σε κάθε περίπτωση, η μονομερής αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους δεν είναι υποστήριξη στους κακοποιημένους αβοήθητους ανθρώπους της Γάζας: είναι μόνο το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να δοθεί σε όσους δεν αναγνωρίζουν το Ισραήλ.
