Πάει καιρός που λέμε ότι χάθηκε η ψίχα των λέξεων – αλλά κι αυτό έπαψε να σημαίνει κάτι από αυτά που θελήσαμε να επισημάνουμε, έχασε τον ήχο του ο κώδωνας που αποπειραθήκαμε να κρούσουμε, θαρρείς και το γλωσσίδι του δεν χτυπάει σε μέταλλο αλλά σε αφρολέξ.
Η αφορμή για να γράψω αυτές τις σκέψεις ήταν η πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε ο Αλέξης Τσίπρας όχι τόσο ως πρώην πρωθυπουργός, αλλά ως άρτι παραιτηθείς βουλευτής Πειραιώς. Κατανάλωσε λέξεις πολλές, άλλες δικές του, άλλες δανεικές, άλλες κλεμμένες – κλισέ, τσιτάτα, ατάκες.
Όλες παράταιρες, αλλά υποχρεωμένες να υπηρετήσουν το νέο όραμα καθόδου στην κοινωνία – ποιος μπορεί να λέει για λογαριασμό του ότι ξεπέζεψε από τα υψίπεδα όπου βρισκόταν για να συνομιλήσει και να αφουγκραστεί τον λαό από κάτω;
Να το κάνει, λοιπόν· να το κάνουν όλοι όσοι κατορθώσουν να σπάσουν τις αλυσίδες που τους κρατούν δεσμώτες στα κάτεργα των κοινοβουλευτικών εδράνων, γιατί ο κύριος Τσίπρας ουσιαστικά αυτό είπε, ότι εξέτιε ποινή όσα χρόνια ήταν στη Βουλή, σύμπασα την οποία απαξίωσε και μέμφθηκε.
Ευλόγως λοιπόν κι εγώ οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι η νέα του πρόταση είναι η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού, αφού όλοι εκεί μέσα είναι τυφλοί, κωφοί και άχρηστοι στον λαό και τα συμφέροντά του.
Υποθέτω ότι οσονούπω που θα συναντηθεί με την κοινωνία θα έχει ολοκληρώσει στη σκέψη του μια νέα μορφή πολιτεύματος, το οποίο θα αποκλείει φαινόμενα τύφλωσης, κώφωσης – ίσως έχει ανακαλύψει κάποια φόρμουλα εμβολίου, δεν ξέρω, εκείνος σίγουρα είναι καλά προετοιμασμένος, αλλιώς δεν θα τολμούσε να κατέβει ξυπόλυτος στα αγκάθια της ανασφάλειας μόνο και μόνο για να χαϊδέψει έναν ακόμη φαύλο κύκλο μπας και τον τετραγωνίσει.
Εν τέλει, άσπρος Τσίπρας-μαύρος Τσίπρας αρκεί να πιάνει το κύμα που θα τον ξεβράζει στις ακτές του πολιτικού συμφέροντος και της συγκυρίας.
