Από τότε που συνταξιοδοτήθηκε η πολιτική και το κενό καλύφθηκε από «σταζιέρ» του ΤikTok, χάθηκε η αστική αίσθηση της πολιτικής συνείδησης και μαζί της η αισθητική στη γλώσσα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ασφαλώς δεν περιμένει κανείς από τους αρχηγούς των κομμάτων να πετάνε γαρδένιες ο ένας στον άλλον: η πολιτική είναι σύγκρουση, αλλά πάντα με κανόνες και όρια. Εφόσον η πολιτική είναι υπαρκτή και όσοι ηγούνται των κομμάτων δεν κάνουν πρακτική άσκηση για να μάθουν τους κανόνες.
Η αμετροέπεια ως απότοκο της απουσίας ορίων χαρακτηρίζει τους αρχηγούς των κομμάτων. Τα όρια του Στέφανου Κασσελάκη καθορίζονται από τα όρια της γλώσσας του, με αποτέλεσμα οι ύβρεις εις βάρος του πρωθυπουργού να δηλώνουν απόγνωση γιατί δεν μπορεί να δραπετεύσει από τον εαυτό του. Τα όρια της γλώσσας του Νίκου Ανδρουλάκη είναι τα όρια του μυαλού του, και όσα νομίζει ότι ξέρει είναι αυτά για τα οποία νομίζει ότι έχει λέξεις. Τη θεωρία του Λούντβιχ Βιτγκενστάιν υιοθετούν όλοι οι αρχηγοί με τη στάση τους, με λιγότερες ή περισσότερες λέξεις τοξικότητας αντίστοιχες των ορίων του λαϊκισμού που έχουν στα μυαλά τους. Διά χειρός Κικής Δημουλά: «Διατίθεται απόγνωσις, εις αρίστην κατάστασιν και ευρύχωρον αδιέξοδον».
