Το όνομά του συζητείται πολύ έντονα στα πηγαδάκια το τελευταίο διάστημα, λόγω των ζυμώσεων στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς. Και ο ίδιος δεν φαίνεται να χάνει την ευκαιρία να επιστρέψει στο προσκήνιο. Αλλά επιστρέφει με τον ίδιο τρόπο που αποχώρησε, μολονότι το alter ego του, ο Παύλος Πολάκης, επέλεξε να του επιτεθεί και να τον κατηγορήσει για το γεγονός ότι προχώρησε στη δημιουργία ινστιτούτου που φέρει το όνομά του και κάθεται σε στρογγυλά τραπέζια για να συζητήσει και να θυμίσει τις (δήθεν) επιτυχίες της διακυβέρνησής του. Οπως τη Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία γκρεμίζουν με πάταγο οι εθνικιστές στα Σκόπια.
Γράφει η Έρση Παπαδάκη
Ο λόγος ασφαλώς για τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο αρκετοί εξακολουθούν να οραματίζονται ως ηγέτη της ενιαίας Κεντροαριστεράς. Ηγέτη ενός μετώπου με καθαρά αντι-μητσοτακικά χαρακτηριστικά επί της ουσίας, αφού το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, παρά τα τραύματα που άφησε και στη ΝΔ, επιβεβαιώνει ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αδυνατούν να πείσουν την κοινωνία ότι έχουν αυτόνομα τη δυνατότητα να σταθούν απέναντι στον πρωθυπουργό και την κυβερνητική παράταξη. Μόνο που ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωση παραμένει αμφίβολο εάν τον κ. Τσίπρα τον θέλουν στο ΠΑΣΟΚ, ενώ και τα εσωτερικά μέτωπα που έχουν ανοίξει στον ΣΥΡΙΖΑ περιπλέκουν την κατάσταση. Η –αβίαστη– αναφορά άλλωστε του Στέφανου Κασσελάκη ότι θα είναι υποψήφιος για την ηγεσία του ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς, ακόμη κι αν αποφασίσει να τη διεκδικήσει ο προκάτοχός του στην Κουμουνδούρου, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι.
Το σίγουρο πάντως από την (επαν)εμφάνιση του κ. Τσίπρα δίπλα στον Ζόραν Ζάεφ και τη βράβευσή του από τον Μάθιου Νίμιτς για τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι ότι παραμένει αμετανόητος και τοξικός. Οπως ακριβώς εγκατέλειψε δηλαδή το προσκήνιο μετά τις αλλεπάλληλες και ηχηρές ήττες του από τον κ. Μητσοτάκη, δείχνοντας ότι δεν έχει κατανοήσει πως αυτές τις συμπεριφορές πλήρωσε στις εκλογές και τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους. Τους «πολακισμούς» δηλαδή που συνεχίζει κατά γράμμα ο κ. Κασσελάκης κατά των πολιτικών του αντιπάλων, αλλά και τις ίντριγκες κατά των εσωκομματικών του αντιπάλων.
Οι εκκαθαρίσεις
Συνομιλητές του έχουν να διηγηθούν άπειρες ιστορίες που δείχνουν πως κάθε άλλο παρά… αγγελικό πρόσωπο έχει και η πιο χαρακτηριστική ιστορία είναι ο τρόπος με τον οποίο αποκήρυξε αυτόν που του άνοιξε το δρόμο για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ήτοι τον Αλέκο Αλαβάνο. Αλλά και τα επανειλημμένα αδειάσματα που επεφύλαξε στους συντρόφους του και την πόρτα της εξόδου που τους έδειξε από το κόμμα, ιδίως μετά την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου και την ιστορική κωλοτούμπα μετά το δημοψήφισμα του 2015. Ο κ. Τσίπρας άλλωστε θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που εκπροσώπησε την «κυβερνώσα Αριστερά» συμπράττοντας με τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ, παρά το ιδεολογικό χάσμα που τους χώριζε, καιροσκοπικά, μόνο και μόνο για να πάρει την εξουσία και να διατηρηθεί σε αυτήν.
Οσο για τη Συμφωνία των Πρεσπών που εξακολουθεί να διαφημίζει, όλοι πλέον γνωρίζουν και αναγνωρίζουν τις ολέθριες συνέπειες που έχει. Ιδίως μετά την πρόσφατη άνοδο στην εξουσία των εθνικιστών του VMRO στη γειτονική χώρα, με την πολιτική και πολιτειακή της ηγεσία να προχωρεί σε προκλήσεις με το καλημέρα και να επιμένει σ’ αυτές. Για ποια επιτυχία βραβεύτηκε λοιπόν ο κ. Τσίπρας; Και για ποιο πράγμα καυχιέται; Για τις πρωτοβουλίες του που δηλητηρίασαν και δίχασαν την κοινωνία και την επιβεβαίωση πως το γνωστό «διαίρει και βασίλευε» είναι κανόνας και όχι εξαίρεση για τη συμπεριφορά του;
