Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται ότι ετοιμάζεται για μία ακόμα «μεγάλη επιστροφή», με την επικείμενη ομιλία του στο συνέδριο του Economist και την παρουσία του στη ΔΕΘ, ωστόσο οι κινήσεις του αποκαλύπτουν περισσότερο πανικό παρά στρατηγική. Η εστίαση στην οικονομία, που σύμφωνα με τους επιτελείς του αποτελεί «προνομιακό πεδίο» αντιπαράθεσης με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, μοιάζει περισσότερο με μια προσπάθεια ανασύστασης ενός πολιτικού προφίλ που εδώ και χρόνια έχει χάσει την αξιοπιστία του στους πολίτες. Ο πρώην πρωθυπουργός επιχειρεί να πείσει ότι μπορεί να δώσει «προοπτική 2030», ενώ η πραγματικότητα για τα ελληνικά νοικοκυριά είναι σαφής: η οικονομία έχει σταθεροποιηθεί και οι δείκτες επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρέχει αποτελεσματική διαχείριση. Ουσιαστικά, η «δριμεία κριτική» που υπόσχεται ο Τσίπρας ακούγεται πλέον κούφια, καθώς οι πολίτες γνωρίζουν από πρώτο χέρι την αποτυχία του στη διακυβέρνηση 2015-2019.
Η επιστροφή του Τσίπρα συνοδεύεται από έντονη κινητικότητα στα social media και υπερβολικές προσδοκίες για τις εκδηλώσεις του, όμως η πραγματικότητα δείχνει ότι το ενδιαφέρον είναι περισσότερο «fan club» παρά ουσιαστική πολιτική υποστήριξη. Η απουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, Σωκράτη Φάμελλου, από την ομιλία στο Economist, αναδεικνύει την εσωτερική αμηχανία στο κόμμα, με στελέχη που φαίνεται να προτιμούν περιοδείες και προσωπικές πρωτοβουλίες αντί να στηρίξουν έμπρακτα τον πρώην ηγέτη τους. Παράλληλα, η προσπάθεια δημιουργίας μίας νέας «ομάδας-έκπληξη», αποτελούμενης από άγνωστα στο ευρύ κοινό πρόσωπα, δείχνει ότι ο Τσίπρας δεν εμπιστεύεται ούτε τα παλιά του στελέχη, αποδεικνύοντας την πολιτική του αδυναμία να χτίσει σταθερές συμμαχίες. Αντί να εμπνέει, προκαλεί ερωτήματα για το αν διαθέτει ικανό σχέδιο για την επόμενη μέρα.
Τελικά, η όλη προσπάθεια του Τσίπρα να εμφανιστεί δυναμικός και επικεντρωμένος στην οικονομία μοιάζει περισσότερο με επικοινωνιακό τρικ παρά με ουσιαστική πολιτική πρόταση. Η πόλωση που επιχειρεί να καλλιεργήσει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν λειτουργεί, καθώς οι πολίτες γνωρίζουν πλέον ποιος μπορεί να διαχειριστεί την οικονομία με συνέπεια και ποιος έχει αφήσει πίσω του σκευωρίες και αμφιλεγόμενες πολιτικές. Η ΔΕΘ και οι ομιλίες στον Economist μπορεί να προσφέρουν στιγμιαία προβολή, αλλά δεν αλλάζουν την πραγματικότητα: ο Τσίπρας παραμένει το πολιτικό παρελθόν που προσπαθεί να εμφανιστεί ως μέλλον, χωρίς να διαθέτει ούτε σχέδιο ούτε αξιοπιστία για να πείσει την κοινωνία.
Η οικονομική «επιστροφή» που αμφισβητείται
Η επικοινωνιακή στρατηγική του Τσίπρα γύρω από την οικονομία φαίνεται περισσότερο σαν προσπάθεια να ξανακερδίσει το χαμένο κύρος παρά σαν ουσιαστική πολιτική πρόταση. Η εστίαση στα οικονομικά ζητήματα και η υπόσχεση για «προοπτική 2030» μοιάζουν θεωρητικές, ειδικά όταν οι πολίτες συγκρίνουν τα αποτελέσματα της σημερινής κυβέρνησης με την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει φέρει σταθερότητα και βελτίωση δεικτών, ενώ η κριτική του Τσίπρα ακούγεται πλέον κούφια. Η προσπάθειά του να εμφανιστεί ως ο κύριος υπεύθυνος για την οικονομική «ανανέωση» δεν πείθει, καθώς η κοινωνία έχει καταγράψει τις αδυναμίες και τα λάθη του παρελθόντος.
Η εσωτερική αμηχανία στον ΣΥΡΙΖΑ
Η απουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, Σωκράτη Φάμελλου, από το συνέδριο του Economist δεν είναι τυχαία και αποκαλύπτει τα ρήγματα στο εσωτερικό του κόμματος. Η επιλογή να περιοδεύει αλλού αντί να στηρίξει τον Τσίπρα δημιουργεί εικόνα αμφισβήτησης της ηγεσίας του πρώην πρωθυπουργού. Παράλληλα, η δημιουργία νέας ομάδας συνεργατών, αποτελούμενης από άγνωστα στο ευρύ κοινό πρόσωπα, δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης στα παλαιά στελέχη, γεγονός που εντείνει τις αμφιβολίες για την ενότητα και τη σταθερότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Η εικόνα αυτή υπονομεύει την προσπάθεια του Τσίπρα να εμφανιστεί ως ισχυρός και αποφασιστικός ηγέτης.
Πόλωση και επικοινωνιακή τακτική
Η στρατηγική του Τσίπρα να καλλιεργήσει πόλωση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν φαίνεται να αποδίδει τα αναμενόμενα. Οι πολίτες γνωρίζουν πλέον ποιος έχει τη δυνατότητα να διαχειριστεί την οικονομία με συνέπεια. Η επικέντρωση στην αντιπαράθεση και η προβολή μέσω ΔΕΘ και Economist μοιάζει περισσότερο με επικοινωνιακό τρικ παρά με ουσιαστική πρόταση. Στο τέλος, η τακτική αυτή ενισχύει την εικόνα ενός πρώην ηγέτη που προσπαθεί να εμφανιστεί δυναμικός χωρίς να διαθέτει σχέδιο, με αποτέλεσμα η «επιστροφή» του να μην πείθει την κοινωνία.
