Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στην Κεντροαριστερά και κυρίως τα υπόγεια ρεύματα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ φαίνεται να αποκαλύπτουν μια νέα, πιο σκοτεινή διάσταση στον ευρύτερο χώρο. Ενα σχέδιο ορισμένων «κύκλων» που από τη μία πλευρά δείχνει να έχει στόχο τη διάλυση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης και από την άλλη να αναστήσει την πολιτική καριέρα του Αλέξη Τσίπρα. Η φημολογία για μια νέα «διαπλοκή» αναδύεται με ανησυχητική ένταση, με τους επικριτές να καταγγέλλουν ότι πίσω από τις τελευταίες κινήσεις κρύβεται η προσπάθεια συγκέντρωσης εξουσίας σε ένα νέο κόμμα το οποίο θα ελέγχει το πολιτικό τοπίο στην Αριστερά και στο Κέντρο.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, μετά την εκλογή του ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έχει προσπαθήσει να ανασυγκροτήσει το κόμμα του και να το καταστήσει ανταγωνιστικό στο πολιτικό σκηνικό. Παρά τη φιλόδοξη στρατηγική του για να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ σε θέση ισχύος, η πραγματικότητα δείχνει διαφορετική. Η στήριξή του στα media είναι πολύ περιορισμένη, η αντιπολιτευτική φωνή του συχνά παραμελείται, ενώ η αίσθηση της πολιτικής αδυναμίας του εντείνεται από την ενδυνάμωση άλλων πολιτικών παρατάξεων και μηχανισμών.
Οι πολιτικοί παρατηρητές πιστεύουν ότι η προσπάθεια του Νίκου Ανδρουλάκη να δημιουργήσει έναν αυτοδύναμο πολιτικό πόλο δεν έχει βρει ανταπόκριση στην κοινωνία.
Την ίδια στιγμή, η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολύ διαφορετική. Ο Σωκράτης Φάμελλος βρίσκεται εγκλωβισμένος σε έναν πολιτικό μηχανισμό που φαίνεται να έχει χάσει την επαφή με τη βάση του κόμματος. Η περίπτωση Κασσελάκη μέχρι την αποχώρησή του και η συνεχής εσωστρέφεια εντός του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν την εντύπωση ότι το κόμμα βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς κρίσης, κάτι το οποίο διαφαίνεται και δημοσκοπικά.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό τοπίο, προκύπτει το νέο σενάριο που εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα, ο οποίος θα συγκεντρώνει δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ και που θα τεθεί υπό την «ομπρέλα» του Αλέξη Τσίπρα. Ο Τσίπρας εμφανίζεται ως ο μόνος πολιτικός αρχηγός που μπορεί να προσελκύσει τόσο την αριστερή όσο και τη σοσιαλδημοκρατική ψήφο και να επανεκκινήσει τη συζήτηση για τον πολιτικό προοδευτικό πόλο.
Η δημιουργία αυτού του νέου φορέα φέρεται να είναι το αποκορύφωμα ενός σχεδίου που στοχεύει στην επαναφορά της πολιτικής ηγεσίας του Αλέξη Τσίπρα και η όλη διαδικασία μοιάζει να είναι ήδη σε πλήρη εξέλιξη.
Σημαντικά ΜΜΕ, τα οποία συχνά θεωρούνται βασικοί παράγοντες επιρροής στη διαμόρφωση πολιτικών πεδίων, φαίνεται να ευνοούν –στην παρούσα φάση– ανοιχτά τον Αλέξη Τσίπρα. Είτε μέσω θετικών δημοσιευμάτων είτε μέσω απλής κάλυψης των δραστηριοτήτων του, ο πρώην πρωθυπουργός φαίνεται να απολαμβάνει αξιοσημείωτη στήριξη στον πολιτικό τομέα.
Η δυναμική αυτή, σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, ενισχύει την υπόθεση της διαπλοκής. Πολλές φορές υπάρχουν και οι συμβολισμοί οι οποίοι ενισχύουν τα αντίστοιχα σενάρια. Για παράδειγμα, στο συνέδριο του «Economist» στη Θεσσαλονίκη που θα μιλήσει την παραμονή των εγκαινίων της ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας, νωρίτερα θα έχει ανέβει στο βήμα ο επιχειρηματίας Βαγγέλης Μαρινάκης.
Οταν μια πολιτική προσωπικότητα όπως ο πρώην πρωθυπουργός υποστηρίζεται τόσο ανοιχτά από τα μέσα ενημέρωσης και τα κέντρα εξουσίας, είναι φυσικό να δημιουργούνται υπόνοιες ότι πίσω από την επιστροφή του κρύβεται μια στρατηγική συνεννόησης με παρασκηνιακούς κύκλους, οι οποίοι πιθανώς να έχουν συμφέρον να κατευθύνουν τα πολιτικά δεδομένα προς μια κατεύθυνση.
Χθες μάλιστα ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης μίλησε έξω από τα δόντια και απαντώντας στην ερώτηση δημοσιογράφου αν τον κ. Τσίπρα τον «στηρίζει η διαπλοκή» είπε «νομίζω το φωνάζουν όλοι». Αναφέρθηκε ακόμη στην αλήστου μνήμης εποχή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που έκλεισε τις τράπεζες και έβγαλε τους ποινικούς από τη φυλακή. «Τρεις μήνες μετά τις εκλογές του 2015 έφεραν τον νόμο Παρασκευόπουλου με τον οποίο αποφυλακίστηκε το βαρύ έγκλημα. Το 2019, μια εβδομάδα πριν κλείσει η Βουλή, άλλαξε τους Ποινικούς Κώδικες, καθώς μια σειρά δικών που κατέληγαν, με τον κώδικα αυτόν καταργήθηκαν όλες» είπε ο κ. Φλωρίδης και συνόψισε πως «αν φύγει ο Μητσοτάκης, πάμε σε ακυβερνησία με μια κυβέρνηση-μαριονέτα κάτω από την ολιγαρχία».
Η νέα μελλοντική πολιτική κίνηση γεννάει αρκετές αμφιβολίες για το αν το νέο κόμμα θα παραμείνει πιστό στις προοδευτικές αξίες ή αν θα καταλήξει να είναι μια αντιγραφή παλαιών και ξεπερασμένων πολιτικών συστημάτων με έμφαση στα προσωπικά χαρακτηριστικά του ηγέτη.
Επιπλέον, αν δεν υπάρξει μια πλατιά, δημοκρατική συζήτηση για το νέο κόμμα, η κοινωνία θα μπορούσε να δει την κίνηση αυτή ως μια ενδεχόμενη αποδοχή της «πολιτικής χειραγώγησης» αντί της ανανέωσης.
Η πραγματική πρόκληση για το νέο σχήμα Τσίπρα είναι η επίτευξη πολιτικής ενότητας σε έναν αριστερό χώρο που είναι εξαιρετικά διχασμένος. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ αλλά και οι υπόλοιποι πολίτες δεν αναζητούν απλώς έναν ηγέτη, αλλά και ένα καθαρό πολιτικό πρόγραμμα που θα διασφαλίσει τις δημοκρατικές αρχές και τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, κάτι που στην περίπτωση Τσίπρα δεν διαφαίνεται στην παρούσα φάση.
