Ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται να λανσάρει το νέο του κόμμα. Είτε πριν, είτε μετά την παρουσίαση του βιβλίου που έχει προαναγγείλει, ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται και η προσπάθεια να γράψει την ιστορία αναφορικά με την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον ίδιο, τον Πάνο Καμμένο και τους υπουργούς του. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.
Ο Αλέξης Τσίπρας την ίδια ώρα που υπεραμύνεται των χειρισμών του –στο σύνολό τους και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής– όταν ήταν πρωθυπουργός, προσπαθεί να κρατήσει αποστάσεις από το σύνολο –σχεδόν– των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς που διετέλεσαν εκτός από βουλευτές και υπουργοί στις κυβερνήσεις του.
Εντάξει, όχι για το σύνολο, αλλά για τους περισσότερους από αυτούς που κανείς δεν ξέρει και κατά πόσο οι ίδιοι επιθυμούν να περπατήσουν και πάλι στο πλάι του –όχι στους δρόμους της Γένοβα– αλλά σε αυτούς της πολιτικής μέσα από ένα νέο εγχείρημα.
Όμως πώς γίνεται ένας πολιτικός και πρώην πρωθυπουργός να εξυμνεί το έργο του –από κοντά και μέσα ενημέρωσης που αίφνης είδαν το φως το αληθινό– και παράλληλα να θεωρεί βαρίδια αυτούς με τους οποίους κυβέρνησε; Και δεν μιλάμε για τον… αψύ –κατά δήλωσή του Κρητικό– που δικαιολογούσε διαρκώς φτάνοντας στο σημείο να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης για τα… μάτια του μόνο. Ούτε για τον 13-0 Νίκο Παππά που υπερασπίστηκε κηρύσσοντας μέχρι και ανένδοτο κατά της κυβέρνησης.
Μιλάμε για άλλους υπουργούς με τους οποίους συμπορεύθηκε μέχρι το τέλος, άσχετα αν ήταν μεταξύ αυτών που τους έβαζε να ξαναψηφίσουν στα κομματικά όργανα όταν δεν του άρεσαν οι αποφάσεις. Διότι, όπως και να το κάνουμε, με αυτούς υλοποίησε το… έργο για το οποίο επαίρεται και για το οποίο σήμερα κουνά το δάχτυλο στους πολίτες που –κατά τη γνώμη του– δεν κατάλαβαν ότι έσωσε τους ίδιους και τη χώρα.
Ποια θα είναι άραγε η δικαιολογία αν κάποιοι εξ αυτών θελήσουν να τον ακολουθήσουν; Τι θα πει σε βουλευτές που βρέθηκαν δίπλα του και ψήφιζαν τα πάντα, κυρίως το τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο, τις περικοπές στις συντάξεις και τους 27 φόρους που φόρτωσε στις πλάτες των πολιτών;
Δεν θα έπρεπε κανονικά να τους καλέσει δίπλα του; Ακόμη και τον σύντροφο πρόεδρο Σωκράτη Φάμελλο δεν θα πρέπει να αφήσει απ’ έξω. Άλλωστε ο ίδιος δηλώνει ευθαρσώς ότι είχε μια πετυχημένη θητεία ως πρωθυπουργός άρα και οι υπουργοί του ήταν πετυχημένοι. Τι, όχι;
