Διαβάζω στο Χ (πρώην Τουίτερ) συντρόφους να γράφουν για το πόσο λείπει η δράση του Κουφοντίνα και της εγκληματικής συμμορίας του και σκέφτομαι ότι αυτή πρέπει να είναι η πιο συνηθισμένη παραλλαγή του «πού ’σαι, Παπαδόπουλε». Και φυσικά μια ακόμα απόδειξη της ομοιότητας των άκρων.
Καταδίκες α λα καρτ
Δεν είναι υποχρεωτικό να πέφτουν σε αντίφαση οι συμπολίτες –όπως καλή ώρα ο σύντροφος Ηλιόπουλος– που καταδίκασαν την επίθεση στον Βαξεβάνη, ενώ τους έχουμε θαυμάσει να τραγουδούν «θα τρέχεις σαν τον Αίολο Κεντέρη, Πρετεντέρη Πρετέντερη». Πιθανότατα οι άνθρωποι δεν καταδικάζουν την πράξη (την οποία ενδεχομένως να εντάσσουν στον αγώνα για πρόοδο και προκοπή), αλλά την επιλογή του στόχου.
Παράδειγμα προς μίμηση
τεντόγλου (ο): 1. σπουδαίος αθλητής «δεν νομίζω ότι η Ελλάδα είχε ποτέ έναν τόσο τεντόγλου όσο ο Μίλτος» 2. αυτός που είναι ο καλύτερος στον κόσμο «τώρα που ο Μέσι και ο Ρονάλντο είναι στη δύση τους, ποιος λες πως είναι ο τεντόγλου στο ποδόσφαιρο αυτή τη στιγμή;» 3. ωραίος τύπος «με τον Μάκη κάνουμε παρέα από το σχολείο και ειλικρινά πιο τεντόγλου δεν έχω συναντήσει»
Ο Μίλτος Τεντόγλου δεν είναι απλώς ένας καλός αθλητής. Δεν είναι απλός ένας σπουδαίος άλτης του μήκους. Ανήκει σε αυτή την πολύ μικρή ομάδα ανθρώπων που δίπλα στην περιγραφή της δουλειάς τους μπορεί να μπει η φράση «ο καλύτερος στον κόσμο».
Εδώ και καιρό, ο Μίλτος Τεντόγλου είναι ο καλύτερος άλτης του μήκους στον κόσμο. Αυτό από μόνο του είναι άξιο θαυμασμού, αλλά νομίζω πως ο Μίλτος Τεντόγλου κάνει κάτι ακόμα πιο αξιοθαύμαστο: αντιμετωπίζει το κατόρθωμά του με εκείνο το είδος της άνεσης από το οποίο απουσιάζει οποιαδήποτε έπαρση.
Σε έναν κόσμο που άνθρωποι καμαρώνουν σαν παγόνια επειδή έτυχε να κάνουν μια εκπομπή στην τηλεόραση ή επειδή ένας πρωθυπουργός τους έκανε υπουργούς, κάποιος σαν τον Μίλτο Τεντόγλου δείχνει πώς είναι τα πραγματικά παραδείγματα προς μίμηση. Προσγειωμένα, χαμογελαστά και με την ακλόνητη πεποίθηση ότι όσο σπουδαίο κι αν είναι αυτό που έχεις καταφέρει, το να τρέξεις να χαιρετήσεις τον παππού σου που έχει ξενυχτήσει να σε περιμένει έξω από το ξενοδοχείο είναι πάντα σπουδαιότερο.
Περίεργα πράγματα
Είναι πραγματικά πολύ περίεργο που στη χώρα των παράνομων χωματερών, στη χώρα των αφημένων στη μοίρα τους οικοπέδων με ξερόχορτα, στη χώρα που το να πετάς τη γόπα σου στο δρόμο θεωρείται κανονικό, στη χώρα των ασήμαντων προστίμων για κάθε παιχνίδι με τη φωτιά, έχουμε τόσες πυρκαγιές. Τι να φταίει άραγε;
