Αναμενόμενη η αντίδραση του Νίκου Ανδρουλάκη, τόσο για την κάθοδο του Ανδρέα Λοβέρδου στις ευρωεκλογές με κεντρώο πολιτικό σχηματισμό όσο και για την ένταξη της Εύης Χριστοφιλοπούλου στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας.
Στην πρώτη περίπτωση, γιατί όσοι αμφιταλατεύονται μεταξύ της ιστορικότητας και της πραγματικότητας ως προς την έννοια του Κέντρου έχουν πλέον επιλογή, ενώ στη δεύτερη γιατί καταδεικνύεται η ικανότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη να προσελκύει στελέχη που υπό μια άλλη ηγεσία θα είχαν παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ. Τα δύο μαζί στερούν τη δυνατότητα να απευθυνθεί σε ψηφοφόρους πέραν των κομματικών του ορίων, ενώ συγχρόνως ωθούν σε αναζήτηση στηριγμάτων στην Αριστερά. Κάτι που έσπευσε αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση των προθέσεων του Ανδρέα Λοβέρδου να κάνει, καλώντας ανθρώπους της Νέας Αριστεράς («που συμμερίζονται όσα εμείς θεωρούμε κορυφαία κοινωνικά ζητήματα») και του ΣΥΡΙΖΑ να συνομιλήσουν.
Είναι προφανές ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης, προϊόντος του χρόνου, θα οδηγηθεί σε στρατηγικό αδιέξοδο, αφού δεν μπόρεσε (ή δεν ήθελε) να απαλλαχθεί από το συναισθηματικό φορτίο ενός κόμματος που δεν υπάρχει. Επέλεξε να εξωραΐσει τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ που «έκλεισε» με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αντί να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε ο Κώστας Σημίτης.
